De UAECNE (United Armenian Evangelical Churches Near East) vormt een onafhankelijk kerkgenootschap, bestaande uit Armeense evangelische kerken in Sydney (Australië), Cyprus, Egypte, Griekenland, Iran, Libanon en Syrië. Het hoofdkantoor staat in Beiroet, Libanon.Dominee Karagoezian, wat doet u aan hulpverlening?
„Duizenden mensen uit de zuidelijke buitenwijken van Beiroet en uit de steden en dorpen in Zuid-Libanon, moslims en christenen, zijn door de oorlog hun huis kwijt en hun bron van inkomsten. Zij zijn naar Beiroet gekomen en naar andere steden in het noorden om het oorlogsgeweld te overleven. In een van onze scholen, het Armenian Evangelical College, zitten ruim 100 van deze ontheemden, terwijl er 35 in ons zomerkampverblijf in de bergen zitten, en nog eens meer dan 150 in een openbare school naast onze kerk in Ashrafieh-Beiroet.

Onze jongerengroep heeft een werkgroep van ongeveer twintig vrijwilligers opgezet om deze mensen te helpen met de dingen die ze nodig hebben: voedsel, medicijnen, sanitaire voorzieningen, slaapgelegenheid, psychologische hulp, recreatieve activiteiten voor de kinderen. Ons belangrijkste doel is deze mensen te helpen de oorlog te overleven, waarna ze hopelijk snel hun eigen leven weer kunnen oppakken.”

Wat is de positie van de christelijke kerken in Libanon?
„Van de meer dan een miljoen ontheemden proberen wij de paar honderd die op onze weg zijn gekomen te helpen. Alle kerken in en rond Libanon doen hetzelfde, elk naar draagkracht. Veel kerkleden hebben ook hun eigen huis geopend om gevluchte gezinnen op te vangen en te helpen. Alle christelijke kerken willen de crisis daarbij tegemoet treden zonder discriminatie op het gebied van geloof of politieke overtuiging. Wij, als Armeense Evangelische Kerk, maken plannen om nog meer te doen; maar tegelijkertijd denken we aan de vele gezinnen van onze eigen gemeenschap die binnenkort ook vele noden zullen hebben.”

Hebt u hoop voor de toekomst?
„Natuurlijk is er hoop voor de toekomst! Maar niet zozeer hoop gebaseerd op internationale afspraken of op een overwinning van een van beide partijen. Meer de hoop dat de mensen zich zullen realiseren dat er balans nodig is. Een balans van waarden, van rechten en plichten, van gelijkheid en menselijke waardigheid. Dat is waar wij op hopen en voor bidden, voor mensen aan beide kanten van de grens, Libanezen, Palestijnen en Joden. We bidden om ware vrede en ondertussen proberen we een stukje lijden te verzachten.”

Bent u bang?
„Ja. Ik ben bang dat er nog veel meer geweld over ons heen zal komen en dat nog vele duizenden hun leven zullen verliezen voor het tot vrede komt. Ook ben ik bang dat de cultuur van haat en geweld aan beide zijden van de grens nog meer vernietiging zal veroorzaken. Maar, deze angsten breken mijn hoop niet af, maar dagen mijn geloof uit. Ik bid dat de tijd van lijden voor alle mensen verkort mag worden.”