Deze bepaalt de rijkdom van een stad aan de hand van het aantal minuten dat een werknemer gemiddeld moet werken om (tegen lokaal tarief) een Big Mac te kunnen kopen.Waar een Amsterdammer gemiddeld negentien minuten moet werken voor de hamburger van McDonald’s, kan een inwoner van Tokyo er al na tien minuten een bestellen.

Volgens UBS is de hamburgerindex een betrouwbare methode om de koopkracht van werknemers te bepalen, omdat de prijs van een Big Mac wordt afgezet tegen het gemiddelde loon van veertien beroepsgroepen, en de lijst daarmee een goede weergave vormt van de koopkracht van werknemers. Wereldwijd moet een werknemer gemiddeld 35 minuten werken om een Big Mac te kunnen betalen.

De hoogste Europese koopkracht bevindt zich volgens UBS in de Ierse hoofdstad Dublin en het Zwitserse Genève, waar exact een kwartier moet worden gewerkt voor de hamburger. Amsterdam staat wereldwijd met Helsinki en Madrid op een gedeelde negentiende plaats en is daarmee de op elf na rijkste Europese stad in de UBS-index.

De armste stad in de hamburgerlijst is de Colombiaanse hoofdstad Bogota, waar 97 minuten gewerkt wordt voor een Big Mac.