Eigenlijk leek mevrouw Rice, de minister van Buitenlandse Zaken van Bush, bij haar bezoek aan Israël niet zo veel nieuws in petto te hebben. De op 2 september 2004 aangenomen VN-resolutie 1559 riep al op tot het ontbinden en ontwapenen van Hezbollah. De Amerikaanse uitbreiding van die resolutie betreft vooral de vredesmacht. De plannen van Washington vormen eenvoudig een vervolg op eerdere afspraken. En daar is niets mis mee.Libanon zag echter kans om vóór een mogelijk bezoek van Rice aan Beiroet een ander plan publiek te maken. De Libanese regering en Hezbollah produceerden een voorstel dat aandringt op een onmiddellijk staakt-het-vuren en het vrijlaten van alle Libanese gevangenen uit Israëlische gevangenissen. Natuurlijk zal Hezbollah dan ook de twee ontvoerde Israëlische militairen laten gaan. Van een vredesmacht wil Hezbollah echter niet weten. Ook wil de organisatie haar wapens niet inleveren.

Wie VN-resolutie 1559 serieus neemt, kan met zo’n plan niet akkoord gaan. Natuurlijk zei Rice dat het voorstel „enkele zeer goede elementen” bevat. Zo gaat dat in diplomatieke kringen. Toch besloot zij om niet naar Libanon te gaan. Daarmee voorkwam zij de noodzaak van een serieuze gedachtewisseling over het Libanese voorstel. Ondertussen ontzegde trouwens ook de Libanese regering haar die mogelijkheid. Natuurlijk weer vanwege Israëlisch geweld.

Israël schond volgens Libanese informatie zijn eigen, eenzijdig voor 48 uur afgekondigde opschorting van luchtaanvallen. Via een bloedig bombardement op de stad Qana. Israël ontkent uiteraard niet het bombardement, maar wel dat het zich niet heeft gehouden aan zijn eigen toezegging. De discussie betreft het tijdstip waarop het bombardement werd uitgevoerd. De grote wereld neemt de woorden van Jeruzalem niet serieus en houdt zich aan het bericht uit Libanon.

Het is vreselijk als burgers die niets met een conflict te maken hebben slachtoffer worden van geweld. Maar is het uitsluitend de schuld van het Israëlische leger dat er zulke dingen gebeuren? Hezbollah opereert doorgaans vanuit particuliere huizen. Het is juist deze keuze die het onvermijdelijk maakt dat ook onschuldige burgers worden getroffen. Het Israëlische leger heeft de opdracht om burgers te sparen, maar de tactiek van Hezbollah maakt dat dit niet lukt.

Waar is Hezbollah trouwens zelf mee bezig? Ook Israël telt zijn doden. In Haifa verloren op 16 juli -dat is slechts één voorbeeld- op het treinstation acht spoorwegarbeiders het leven door een aanslag van Hezbollah. In het christelijk bejaardentehuis Ebenezer moet iedereen bij het eerste loeien van de sirenes in de kelder kruipen. Dat oogt toch ook verre van vreedzaam.

De VN-Veiligheidsraad schijnt ondertussen zelf geen raad meer te weten met resolutie 1559. Volgens zegslieden wist de VS te voorkomen dat er sprake was van een keiharde veroordeling van het Israëlische optreden. En dat terwijl Hezbollah drukt uitoefent op Hamas om meer actie te ondernemen. Zodat er twee fronten ontstaan en Israël niet in staat is zich volledig op het noorden te concentreren.

Wie praat over de crisis in het Midden-Oosten moet beginnen bij de basis van het conflict. Volgens de Bijbel kreeg Izak grotere beloften dan Ismaël. De Koran draait dat om.