Het zij ruiterlijk toegegeven: 25 jaar geleden betreurde ik het zeer dat ir. B. J. van der Vlies gekozen was als Kamerlid. Aan zijn verkiezing was een heftige interne discussie voorafgegaan, waarbij het ging om twee gegadigden: mr. G. Holdijk en ir. B. J. van der Vlies. De heer Holdijk sprak wat meer het hervormd-gereformeerde gedeelte van de kiezers aan, terwijl ir. B. J. van der Vlies in het kamp van het toen recent opgerichte Gekrookte Riet werd geplaatst.Dat het er toen hard aan toe ging, bleek wel uit het feit dat er vanuit beide stromingen acties gevoerd werden, waarbij predikanten gevraagd werd hun naam aan een der beide kandidaten te geven.

Vanuit grote bewondering voor hetgeen ds. H. G. Abma voor de SGP gedaan had, leek het mij dat deze in zijn werk het beste opgevolgd kon worden door de uit dezelfde geestelijke vaten tappende mr. Holdijk en achtte ik het voor het evenwicht van de partij riskant als de meest orthodoxe (en mitsdien op meer slakken zout leggende en minder praktisch nadenkende) stromingen van de partij nog meer invloed zouden krijgen.

Alleen al het feit dat de toenmalige Stichting ter Handhaving van de Staatkundig Gereforeerde Beginselen (die door ds. H. G. Abma zo karakteristiek als onstichtelijke stichting getypeerd werd) de keuze voor Van der Vlies aanbeval, gaf te denken.

Vleugels
Vijfentwintig jaar later moet ik bekennen dat ik het toen niet goed gezien heb.

Het is Van der Vlies, die zich van gewoon Kamerlid ontpopt heeft tot politiek leider (wat toen al vanwege de leeftijd van andere Kamerleden te voorzien was), gelukt om gedurende deze periode de partij en al haar vleugels bij elkaar te houden. Achteraf gezien is het wellicht vanuit dat oogpunt heel goed geweest dat de keuze toen op Van der Vlies gevallen is. Op partijvergaderingen was de sfeer somtijds om te snijden en het is Van der Vlies gelukt om de discussies te pacificeren.

Het wordt hem veel kwalijk genomen dat hij in sommige discussies te weinig leidinggegeven heeft (ik hoopte somtijds ook meer het achterste van zijn tong te zien), maar achteraf gezien heeft Van der Vlies met zijn subtiele en stille diplomatie en door slechts bij zeer kardinale dreigende problemen zijn gewicht in de schaal te werpen de partij bij elkaar gehouden.

Mede vanwege het feit dat de SGP vanwege rechterlijke vonnissen in zwaar weer gekomen is en nu binnen de SGP de gedachte gerezen is dat vrouwen in beginsel lid moeten kunnen worden, is het goed dat Van der Vlies de politieke SGP-kar nog enige tijd blijft trekken. Niet alleen dwingt hij naar buiten respect af (wat de partij bij politieke opspraak ten goede kan komen), ook binnen de partij heeft hij een grote uitstraling (wat afhaken vanwege het vernieuwde vrouwenstandpunt tegen kan gaan).

Olijk
Voorts is het mediagenieke aspect van Van der Vlies in deze en de komende tijd belangrijk. Dat een partij die zich een jaar of vijftig niet op televisie heeft laten zien door buitenstaanders als politiek en maatschappelijk ’autistisch’ gezien wordt, moge vanzelf spreken. Van der Vlies heeft de olijke, humorvolle eigenschappen die nodig zijn om de onterechte ideeën op dit punt te bestrijden. De Netwerkuitzending van enige maanden geleden (deze werd door drie keer zo veel mesen gekeken als andere afleveringen van dit programma) was in dit kader hoopgevend.

De auteur doceert recht en politicologie aan de Evangelische Hogeschool te Amersfoort en is directeur van een onroerendgoedontwikkelingsbedrijf.