Die Zeit
Het weekblad Die Zeit constateert dat Benedictus XVI met zijn bezoek aan Polen veel sympathie heeft gewonnen. Maar in Auschwitz zouden duidelijke woorden van de Duitse paus meer op hun plaats zijn geweest.
„In Auschwitz begon Benedictus XVI aan zijn zwaarste gang: alleen ging hij de lange weg naar de gevangenisblokken, ook voor de muur des doods stond de Duitse paus alleen, met door de wind verwaaid wit haar. De inspanning van de vierdaagse reis was de 79-jarige aan te zien. Toen hij overlevenden van het concentratiekamp ontmoette die net zo oud zijn als hij, kwam hij onbeholpen over. Hier was Benedictus XVI weer Joseph Ratzinger, hulp van de Wehrmacht. Jullie paus.Meer dan een miljoen mensen werden in dit kamp door Duitsers vermoord. Johannes Paulus II riep 27 jaar geleden op deze plaats op tot verzoening, wilde verontschuldigingen noch beschuldigingen horen.

In zijn toespraak wijdde de nieuwe paus een lange passage aan zijn voorganger. Maar hij voegde niet veel toe aan de woorden van de Pool. Zijn eerste ambtelijke verklaring over de relatie tussen Duitsers en Joden toont hoe moeizaam de kerk ook na zestig jaar nog met de misdaden van het nationaalsocialisme omgaat.

„Als kind van het Duitse volk is het bezoek aan Auschwitz een plicht tegenover de waarheid en tegenover God geweest”, zei Benedictus XVI. (…) Hij zei dat de nazi’s het volk wilden vernietigen „waarmee God op de Sinaï heeft gesproken” en daarmee de wortels probeerden uit te trekken waarop het christelijke gelooft rust. Dat mag theologisch kloppen. Maar het christendom als slachtoffer van de Holocaust?

„Waar was u, God? Waarom hebt u gezwegen?” vraagt Benedictus XVI. „Waar waren de mensen?” antwoordt Marek Edelmann, de laatste veteraan van het opstand van het getto in Warschau, nog dezelfde avond tegenover Poolse journalisten. Op deze vraag bleef de Duitse paus het antwoord schuldig.

Nog overheerst in Polen de euforie over de pelgrimstocht. Maar als de vreugde daarover vervliegt, zullen ook de bedenkelijke stemmen luider worden. De vroegere kampgevangene en vroegere Poolse minister van Buitenlandse Zaken Vladyslav Bartoszevski zei over het optreden van Ratzinger in Auschwitz: „Hij begrijpt de betekenis van bepaalde symbolische gebaren.” Dat klinkt als een bepaald voorgevoel.”

Die Welt
De steekpartij bij de opening van het nieuwe station in Berlijn werpt in Duitsland de vraag op of er geen extra veiligheidsmaatregelen nodig zijn bij het wereldkampioenschap voetbal en andere grote evenementen.

„De steekpartij gepleegd door een 16-jarige scholier uit de wijk Neukölln leert de veiligheidsautoriteiten dat één enkele dronkaard voor groot onheil kan zorgen.

Het was al lichtzinnig om bij een dergelijke megahappening, zoals de opening van het Berlijnse centraal station, geen controle bij de ingang uit te voeren. Maar hoe staat het met de veiligheid rond de wereldkampioenschappen voetbal, waarbij miljoenen mensen ”te gast bij vrienden” zullen zijn? Honderd procent veiligheid kan ook daar niemand garanderen.

Desondanks zullen de landelijke regering en de deelstaten nog een keer kijken hoe ze de veiligheidsmaatregelen kunnen verbeteren.

Het is een goede zaak dat de Berlijnse senator Ehrhart Körting de alcoholconsumptie wil beperken. Ehrhart bestrijdt daarmee een van de belangrijkste oorzaken van geweld.

Voor minister van Binnenlandse Zaken Wolfgang Schäuble gaat het grootste gevaar van islamitische terroristen uit. Hoe weinig de beste voorzorgsmaatregelen van de politie tegen een amokmaker helpen, toont het incident in Berlijn. Een ontstellend inzicht.”

Rheinischer Merkur
De groene Duitse politica Marianne Birthler zoekt alsnog gerechtigheid voor onrecht dat in de voormalige DDR begaan is. Voormalige officieren van de Stasi (de geheime dienst van de DDR, red.) lopen vrij rond. Strafrechtelijk valt er echter weinig tegen hen te beginnen, betoogt de juriste in het christelijke Duitse weekblad Rheinischer Merkur.
„Volgens de regels van de rechtsstaat mag enkel dat wangedrag strafrechterlijk vervolgd worden dat op het moment dat het begaan werd tegen het heersende gezag inging. Het strafrecht van een democratie is niet voor toepassing in een dictatuur gemaakt. Voor de slachtoffers van de Stasi-autoriteiten is het uiterst moeilijk te verkroppen dat hun toenmalige beulen niet alleen straffeloos rondlopen, maar ook nog eens staatsuitkering ontvangen. De Stasiofficieren die nu (door het openen van archieven) in de openbaarheid komen, dragen grote verantwoording voor talloze politieke gevangenen. Ze zijn verantwoordelijk voor het uitstoten van mensen uit het land en verwoesting van levens. Wanneer ze dan zeggen dat dit alles geen onrecht is geweest, is dat het toppunt van hardheid.”