Dat was de afgelopen maanden de verdediging van Kenneth Lay, oprichter en voormalige bestuursvoorzitter van het energieconcern Enron, dat eind 2001 ten onder ging.De jury trapte er niet in en had slechts zes dagen nodig om tot een ander oordeel te komen.

De 64-jarige domineeszoon uit Tyrone in de staat Missouri bleef steeds ontkennen ook maar iets te hebben geweten van de boekhoudkundige trucs die werden toegepast om schulden en verliezen buiten de boeken te houden. Hij wees Andrew Fastow, het financiële brein van Enron, aan als de man die alle rookgordijnen zou hebben opgetrokken.

In de jaren zeventig was Lay ongeveer een jaar lang plaatsvervangend onderminister van Energie, de sector waarin hij nog decennia actief zou zijn.

Totdat alle malversaties naar buiten kwamen, was Kenneth Lay een gevierd zakenman. Als topman van Houston National Gas had hij vanaf 1985 een lokale onderneming omgevormd tot een energiereus. In 2000 behoorde Enron wat omzet betreft tot de tien grootste ondernemingen van de Verenigde Staten.

Alleen maar gas door pijpleidingen vervoeren, vond het driemanschap Lay, Fastow en Skilling maar saai. Daarom werd ook begonnen met het handelen in energiecontracten en ook breedbandinternet behoorde op een gegeven moment tot de activiteiten van het concern.

Het succes straalde af op Kenneth Lay, die in 2000 kortstondig werd genoemd voor een post in de regering-Bush. Enron was toen al een gulle gever aan de verkiezingscampagne van George Bush, met wie hij ook persoonlijk bevriend was. Lay verdiende in de jaren ’90 honderden miljoenen dollars aan de verkoop van aandelen Enron.

De val van het concern luidde echter ook de val van Lay in. De druk op Bush om afstand te nemen van witteboordencriminelen was zo groot dat Lay ditmaal geen hulp hoefde te verwachten uit het Witte Huis.