W. Visser uit Nunspeet zei dat zaterdag in Gouda op de jaarvergadering van de reformatorische vereniging voor werkers in de gezondheidszorg Febe. De vereniging koos rouwverwerking als nieuwe jaarthema, na vorig jaar te hebben stilgestaan bij het onderwerp dienstbaarheid.Rouwen omschreef Visser -onder meer ambtsdrager- als het moeizaam verwerken van een ernstig verlies. „Als werkers in de gezondheidszorg hebben we daar veel mee te maken. Er is veel verdriet bij nabestaanden van een overledene. Maar wat kan er ook een rouw zijn als bijvoorbeeld een geliefde definitief moet worden opgenomen in een psychiatrische instelling.”

Regels voor de omgang met rouwverwerking zijn lastig te geven, aldus Visser. „Eerlijkheid is belangrijk, maar wees je ook bewust van de manier waarop je de dingen benoemt.”

Een termijn voor rouwverwerking is niet te geven, zei Visser verder. „Al wordt het in de loop van de tijd minder, dragen we het verdriet niet levenslang met ons mee?

Hij benadrukte het belang van hulpverlening voor mensen bij wie de rouwverwerking is gestoord. „Durf het te benoemen zodra je de indruk hebt dat een rouwende niet meer goed voor zichzelf zorgt, een depressie ontwikkelt of wegvlucht voor de werkelijkheid.”

Echter, zo beklemtoonde Visser, het begeleiden van stervenden en rouwenden vraagt ook om stil te staan bij het eigen levenseinde. Hij verwees naar de tekst op het wapenvaandel van Graaf Jan van Nassau: „Wie leert te sterven eer hij sterft, die zal niet sterven als hij sterft.”