Bedrijven die niet op de een of andere manier profiteren van de digitale revolutie zijn er nauwelijks te vinden. Maar de voortschrijdende automatisering blijkt het bedrijfsleven ook bakken met geld te kosten. Grote ondernemingen balanceren soms aan de rand van de afgrond; ondanks ict. Pessimistisch is Laurens van Aggelen niet in zijn boek ”Fluitend door het digitale mijnenveld.” Wel sceptisch. Lijkt het boek op het eerste gezicht alleen maar een weergave van persoonlijke ervaringen, een terugblik op de geschiedenis van de informatie- en communicatietechnologie (ict), tussen de regels door wordt wel duidelijk wat de boodschap van het boek is: „Ga kritisch om met ict, des te meer plezier heb je er van.”

Het boek is thematisch van opzet en is volgens Van Aggelen, freelance journalist bij NRC Handelsblad en diverse computertijdschriften, vooral bedoeld voor bedrijven die niet in valkuilen willen trappen waarin veel andere ondernemingen wel gevallen zijn. Toch zal het boek niet alleen ondernemers aanspreken; voor iedereen die wat langer in de ict-wereld meedraait, zal het boek een feest van herkenning zijn. „Ja, zó was het heel vroeger, twintig jaar geleden.”

Van Aggelen geeft er duidelijk blijk van een ict-goeroe te zijn vanaf het eerste uur. Nee, een technicus is hij niet, zegt hij zelf. Misschien is het daarom dat hij het schijnbaar onmogelijke weet waar te maken: een boek over computers en ict dat ook een bijna-leek in één adem zal uitlezen.

Haast onwerkelijke, fantastisch aandoende situaties laat Van Aggelen op een humoristische wijze de revue passeren. „Toen ik als Mysterie Shopper een verkoper van een handcomputertje de vraag stelde: „Is het mogelijk om de gegevens tussen deze PDA en mijn desktop te synchroniseren?”, keek hij me aan of hij water zag branden. „Synchroniseren, wat bedoelt u?”

Na hem te hebben uitgelegd dat ik het toch wel erg makkelijk zou vinden wanneer ik de gegevens die ik onderweg invoer ook op mijn pc op kantoor kan gebruiken en vice versa, begon het hem te dagen. „Dat is heel eenvoudig. Op het moment dat u terugkeert op kantoor legt u de PDA naast de computer en bekijkt u welke gegevens nieuw zijn. Nadat u dat hebt vergeleken, kunt u die gegevens intypen op uw computer.””

De moraal van het verhaal: stap niet naar de eerste de beste computerhandelaar op de hoek, maar ga naar een deskundige leverancier die van de hoed en de rand weet en de razendsnelle ontwikkelingen in de ict weet bij de benen.

Slordigheid
De lezer zal zich even achter de oren krabben als hij verneemt dat een schijnbaar volledig gewiste schijf helemaal niet leeg is. „Voor gebruikers is een harddisk slechts voor 90 procent toegankelijk”, heeft Van Aggelen zich door experts van Norman, een Noorse specialist op het gebied van gegevensbeveiliging, laten vertellen. „In het resterende deel bevindt zich informatie die het mogelijk maakt om gewiste data weer terug te halen.”

En dat blijkt kinderlijk eenvoudig, constateert de auteur na de proef op de som te hebben genomen. Dat veel mensen hier te makkelijk over denken, blijkt wel uit de spraakmakende zaak waarbij officier van justitie Joost Tonino zijn kapotte computer op de stoep achterliet. Veel geheime, waardevolle informatie is door dergelijke slordigheden letterlijk op straat terechtgekomen.

Van Aggelen verwondert zich erover dat veel bedrijven anno 2006 geen idee hebben wat ze moeten doen als het automatiseringssysteem het laat afweten. „Maar liefst 38 procent is nog nooit met een disaster recovery plan bezig geweest”, aldus de auteur op basis van onderzoek. En het is geen incident, toont hij aan.

Jammer dat Van Aggelen, als hij een bron buiten zijn eigen ervaring citeert, vaak niet of nauwelijks de bron zelf noemt en een vermelding achter in het boek geheel achterwege laat. Natuurlijk, het is geen wetenschappelijk werk, maar juist de ondernemer op wie Van Aggelen mikt, zou baat gehad hebben bij zo’n literatuurlijst.