De plaatsvervangende voorzitter van de beweging, ds. Markus Sigloch uit Horheim, bekritiseerde de zogenoemde „abrahamitische oecumene”, waarbij de oudtestamentische patriarch Abraham wordt voorgesteld als een persoon die joden, christenen en moslims verbindt. Deze idee -waarvan bijvoorbeeld de Tübinger hoogleraar Hans Küng een pleitbezorger is- zou de vrede tussen de religies en de toekomst van de mensheid moeten veiligstellen.In plaats van deze gedachte te propageren, zouden christenen zich weer moeten gaan richten op Christus, stelde ds. Sigloch, ook als vertegenwoordigers van andere religies Diens aanspraak op de enige Weg tot het heil niet accepteren.

Naar christelijke overtuiging is Jezus Christus de ware Vredevorst, Die als een van de drie Personen in het goddelijk Wezen de wereld regeert. Omdat dit voor moslims onbespreekbaar is, aldus de theoloog, zijn gemeenschappelijke gebeden van christenen en moslims onaanvaardbaar.

De theoloog Jakob Tscharntke uit Neuwied verweet de kerken te veel gericht te zijn op publieke erkenning. Daarmee doen zij volgens hem echter tekort aan haar missionaire mogelijkheden.

Ds. Walter Romiger viel hem hierin bij. „Gemeenschap met Jezus Christus is voor christenen belangrijker dan waardering in de samenleving.”