De twee andere coalitiepartijen voelen daar niet voor. Zij beroepen zich op afspraken die in het verleden zijn gemaakt. Pikant detail is dat deze zijn gemaakt tijdens een poging bij de laatste kabinetsformatie om met CU en SGP een coalitie te sluiten.Na het mislukken van die onderhandelingen schoof D66 aan tafel. Maar de eerder gemaakte afspraak bleef staan.

De kwestie is weer actueel geworden doordat er een motie ligt van de PvdA om een einde te maken aan die uitzonderingsregeling. Die is mede ondertekend door D66-leider Dittrich. Inmiddels heeft minister Remkes in een brief laten weten dat de regering vasthoudt aan de bestaande regels.

De nieuwe fractieleider van D66, Lousewies van der Laan, heeft haar tanden in de kwestie gezet. Nog maar een maand geleden verklaarde ze trots te zijn op dit kabinet, nu is haar kritiek dat de regering „bekrompen ouderwets” is. Voor haar is het CDA de hoofdschuldige. Die houdt de vooruitgang -lees: de afbraak van christelijke waarden en normen- tegen.

Echt boos was mevrouw Van der Laan dat de premier zich in Indonesië liet ontvallen dat voor hem persoonlijk het homohuwelijk niet nodig was. Balkenende kreeg alle fiolen van toorn over zich uitgestort. Dat kon hij als vertegenwoordiger van het land niet maken. Alsof een premier geen privémening mag hebben.

Toen er destijds binnen het confessionele kamp in de Kamer dissidenten waren die afweken van de partij- en regeringsdenkbeelden, bewonderde D66 hen vanwege het feit dat ze hun principes lieten prevaleren. Maar dat kwam toen kennelijk beter uit dan nu. Over ideologische dwang gesproken, en dat door een partij die het begrip democratie in haar naam voert.

Het plan van de PvdA om met steun van D66 de uitzonderingsregel te schrappen laat zien dat ideologische verblindheid kan leiden tot onbetrouwbaarheid. Of D66 het nu leuk vindt of niet, zij heeft zich gecommitteerd aan de afspraken bij de formatie.

Het niet nakomen van die overeenkomst omdat men er als partij anders over denkt, gaat veel verder dan de opmerking van Balkenende in Indonesië. Ondanks zijn persoonlijke bedenkingen voert hij het bestaand beleid gewoon uit.

Als er één partij in de achterliggende jaren zich sterk heeft gemaakt voor de afbraak van het joods-christelijke karakter van onze samenleving, is het wel die van Van der Laan. Eigenlijk is dat het enige programmapunt van deze partij waarop ze effectief is geweest, overigens met steun van onder andere PvdA en VVD. Die missie is nagenoeg volbracht.

Niet verwonderlijk dat er binnen D66 een groepje is dat de partij wil opheffen. Immers, het doel is bereikt. Als er een voorstel binnen die partij ook van daarbuiten adhesie verdient, dan is dit het wel. Opheffing van deze afbraakpartij zou zeer heilzaam zijn voor de samenleving.