Het kan zomaar zo zijn: je wilt graag iets doen, maar je kunt het niet. Je houdt van iets, maar mist het talent ervoor. Breien bijvoorbeeld, of muziek maken. Het overkomt Egel. Hij is betoverd door muziek, maar wanneer hij zelf begint te zingen klinkt het alsof je schudt met een blik spijkers.

De lessen die hij gaat volgen bij juf Nachtegaal, zowel individueel als in koorverband, hebben weinig resultaat. Juf wordt er zelfs overspannen van en het koor, bestaande uit Egel, Wolf, Raaf en Hert, gaat zelfstandig verder onder het motto ”als we er maar lol in hebben”. Ze geven uiteindelijk zelfs grote concerten, waar alle egels, wolven, raven en herten uit de wijde omtrek bij aanwezig zijn. „Want”, zegt Raaf, „misschien ligt het er ook aan wie ernaar luistert. Nachtegaal zingt het mooiste van ons allemaal. Dus die vindt ons zingen niet mooi. Maar alle andere raven vinden mijn stem bijvoorbeeld prachtig.”

”Wie zingt daar zo vals” is voor het oog best een leuk boek, met veel kleurige en bladvullende prenten. Over de moraal van het verhaal valt echter te twisten. Jonge lezertjes krijgen welbeschouwd zo ongeveer de volgende boodschap mee: bereik je met professionele begeleiding niet veel, dan ga je gewoon op eigen houtje verder. Accepteert het professionele circuit je niet, dan zijn er altijd nog ”ons-soort-dieren” die je talent wél op waarde schatten. Als je maar succes hebt.

Dit lijkt mij -vooral waar het over muziek gaat- een weinig opbouwende manier van opvoeden. Had de wijze vos uit het verhaal onze overactieve egel niet kunnen vertellen eerst maar eens datgene te doen waarvoor hij in elk geval wél aanleg heeft? Een flinke winterslaap houden bijvoorbeeld?