Toen Corine Groothedde maandagochtend iets na zevenen in Wezep opstapte, had ze meteen al het idee dat er iets niet in de haak was met de dubbeldekker. Boven in het voorste treinstel, waar Corine met zo’n vijftien reizigers zat, rook het branderig. „Reizigers keken elkaar aan en stootten elkaar aan. Ik wist dat ik boven de motor van de trein zat, dus dacht eerst nog: Het zal daar wel aan liggen.”Net ver voor Zwolle ging het mis. „We zagen vlammen en rook verderop in de trein.” Corine bedacht zich niet en maakte zich uit de voeten. „Ik heb mijn weekendtas gepakt en ging het trappetje af naar het balkon beneden in de trein. Wij konden niet verder, want daar waren de vlammen.”

Corine probeerde de machinist te alarmeren. „Ik heb een stuk of vier keer op de deur van de cabine van de machinist gebonkt. Ik riep: Er is brand! We moeten eruit! Maar de machinist reageerde niet meteen. Hij zei: Is het niet een prullenbakbrand? Daarop reageerden wij nogal verontwaardigd. Een prullenbakbrandje? Die machinist was niet goed op de hoogte van de situatie.”

Op het balkon trok Corine aan de noodrem. „Eerst was ik nog heel rustig. Ik dacht: Laat ik daar eens aan trekken. Je denkt dat de trein dan binnen een seconde stilstaat. Maar dat valt tegen. Het duurt voor je gevoel heel lang voordat zo’n trein helemaal is afgeremd.”

Toen de trein eenmaal stilstond, ging de deur tot haar schrik niet open. „We drukten op het knopje ”open”, maar er gebeurde niks. Dan sta je daar te shaken. Dat is angstig. Er schiet van alles door je heen. Moet ik een raam inslaan? Het stonk erg. Ik zei tegen de machinist: De deur moet open! We moeten eruit! Het bleek dat we op de IJsselspoorbrug stonden. De machinist zei: „We kunnen er niet uit.” Misschien was zijn reactie ook wel logisch. Hij was wellicht bang dat er mensen op of langs het spoor gingen lopen. De man wist niet precies wat er aan de hand was.”

Via communicatieapparatuur in de bestuurderscabine hoorde Corine dat passagiers aan de andere kant van de brand naar achteren werden gedirigeerd.

Toen de machinist via de buitendeur van zijn cabine de situatie in ogenschouw nam, zagen de ongeveer vijftien reizigers hun kans schoon. Ze gingen via de buitendeur van de cabine de trein uit. „Vanuit die cabine moesten we nog een aardig eind omlaagspringen, ik denk meer dan een meter. Een vrouw durfde niet erg. Die konden we helpen. Intussen zat de machinist wat gedesoriënteerd aan knopjes te prutsen.”

Met z’n allen spoedden de reizigers zich weg van de trein. „We zagen de vlammen boven de trein uitkomen. Ik was bang dat er iets zou ontploffen. Iemand riep nog: Hier blijven! Volgens mij was het de machinist. Maar we zijn doorgelopen. Later, onder aan de dijk, kwamen we de politie tegen. Die groette ons en kwam met zo’n standaardzinnetje: Excuses voor het ongemak.”

Al met al heeft Corine een angstig avontuur achter de rug. „Het ergste vond ik dat we op een gegeven moment het idee hadden dat we vastzaten. Dat is angstig. Maar gelukkig zijn we gespaard gebleven.”

NS-woordvoerder John Krijgsman meldt desgevraagd dat er een onderzoek naar de brand gaande is. Dat de machinist niet alert zou hebben gereageerd, wil hij niet voor zijn rekening nemen. „Ik kan me voorstellen dat hij vanuit zijn cabine niet meteen precies wist wat er aan de hand was. Bovendien stond de trein op een brug. Dat maakt evacuatie niet makkelijk. Je kunt dan niet zomaar de deuren openen en iedereen naar buiten laten gaan. Dat is levensgevaarlijk.”