Eerste paasdag 2004 zal mevrouw Van Herten niet licht vergeten. Toen ze in haar tuin bij haar woning aan de Vermeerlaan in de weer was, meldde zich een jongeman. „Hij vroeg me: „Kent u mij?” Nee, ik had die keurig geklede jongen nog nooit gezien. Hij vertelde dat hij iets verderop woonde, op nummer 22 van de Vermeerlaan. Ik dacht: Dat zal dan wel.De jongen zei dat hij naar Eindhoven wilde rijden om daar op het vliegveld zijn ouders op te halen. Die zouden terugkomen van vakantie. Hij zei dat hij geen benzine meer in zijn auto had en op dat moment niet aan geld kon komen. Hij zat in ontzettende nood. Eerst zei ik: „Wat kan ik daaraan doen?” Maar vervolgens stelde ik hem voor wat geld te lenen. Hij zei 30 euro nodig te hebben, maar ik had alleen een biljet van 50 euro in mijn portemonnee. Dat heb ik hem gegeven. Ik vroeg nog: „Je brengt het geld vanavond terug?” Ja, natuurlijk, absoluut zeker, liet hij weten. Hij liep weg, waarschijnlijk naar zijn auto die iets verderop stond geparkeerd.”

Gaandeweg groeide de achterdocht. „Toen ik later langs nummer 22 liep, dacht ik eerst nog: Ja, die mensen hebben een zoon van een jaar of twintig, dus dat verhaal klopt wel. Maar na een paar uur kreeg ik toch argwaan. Het was toch wel een raar verhaal. Ik heb de jongen nooit meer terug gezien. Ik ben behoorlijk dom geweest.”

Tot haar stomme verbazing hoorde mevrouw Van Herten later dat kennelijk dezelfde oplichter in de buurt in Bilthoven vaker zijn slag sloeg. „Op de Soestdijkerstraatweg vertelde hij een soortgelijk verhaal. Hij loog alles bij elkaar. Ook heeft hij het nog een keer geprobeerd aan de Vermeerlaan. Zo brutaal. Maar die dame trapte er niet in. Ze zei: „Ik heb zo’n verhaal eerder gehoord. Ik geef je niks.” Toen zei de jongen: „Ik ben geen oplichter. Neemt u me niet kwalijk, reusachtig dat u me hebt binnen gelaten.” Ik vind het wel dom van die oplichter dat hij het opnieuw probeerde in de straat waar ik woon. Hij kan toch wel nagaan dat ik zo’n verhaal aan de hele wereld vertel?”

In drie andere gevallen wist mevrouw Van Herten, vroeger studentendecaan aan de Utrechtse Universiteit, te voorkomen dat oplichters haar geld uit de zak klopten. Het ging om dakdekkers die een reparatie aanboden. Gealarmeerd door een verhaal van een vriendin die voor 2000 gulden was opgelicht, wist mevrouw Van Herten de oplichters buiten de deur te houden.

„Een vriendin van me werd een paar jaar geleden gebeld door mensen die zich voordeden als dakdekkers. De mannen zeiden dat ze ergens in de buurt met een dak bezig waren en zo konden zien dat het dak van mij vriendin aan reparatie toe was. Mijn vriendin liet ze binnen, heel gezellig allemaal. De mannen gingen naar boven en waren vrij snel weer beneden. Ze vroegen 2000 gulden. Daar schrok mijn vriendin van. Dat bedrag had ze niet bij de hand. Toen stelden de dakdekkers voor om naar de bank te gaan. Daar heeft mijn vriendin 2000 gulden opgehaald en afgegeven. Ze heeft de kerels nog vrolijk uitgezwaaid. Maar na enige tijd kreeg ze argwaan. Een gealarmeerde buurman is op het dak gaan kijken. Het bleek dat de mannen niet veel meer hadden gedaan dan een drietal pannen neer te leggen.”

Daarna kreeg mevrouw Van Herten drie aanbiedingen van dakdekkers die beweerden dat het een puinhoop was op haar dak. De Bilthovense trapte er niet in. „Mijn eigen loodgieter, Martin uit Utrecht, heeft mijn dak goed gerepareerd. Het verhaal dat er van alles niet in orde was, klopte gewoon niet. Ik heb die dakdekkers, die zeiden dat ze uit Arnhem kwamen, de deur gewezen en gezegd: U bent een oplichter.” Later las ze in een plaatselijke krant dat twee Arnhemse dakdekkers in het huis van een hoogbejaarde vrouw sieraden hadden gestolen.

Het vertrouwen in de medemens is er bij mevrouw Van Herten niet groter op geworden. Zeker ’s avonds piekert ze er niet over om de deur open te doen voor onbekenden. „Het is toch schandalig dat die oplichters oude vrouwen geld afhandig proberen te maken. Ze maken misbruik van het vertrouwen. Ook gestudeerde dames tippelen erin. Oudjes zijn te goed van vertrouwen. Wij hebben in een tijd geleefd dat dit soort vormen van oplichting niet of nauwelijks voorkwam.”