De hervormde Marewijkgemeente in Leiden wordt hun thuisgemeente. Op zondag 7 juli heeft daar de uitzending plaats. Wycliffe Bijbelvertalers en de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) in de Hervormde Kerk staan beide met hun logo op de uitnodigingen. Die datum zal voor het echtpaar en hun twee dochters (Mattie van twee, Nina van een halfjaar) een mijlpaal in hun leven zijn. Vragen stapelen zich op: Hoe makkelijk zal het zijn om contact te hebben met familie en vrienden? Er zijn daar eilanden waar een enkele maal per jaar een boot langskomt. Hoe moet het met het onderwijs van de kinderen? „Je kunt niet alles helemaal van tevoren uitstippelen. Dat is niet hetzelfde als ondoordacht te werk gaan. Maar voor veel geldt: De tijd zal het leren. We gaan deze weg in vertrouwen op God. In de stappen die we tot nu toe hebben genomen, hebben we Zijn leiding steeds mogen ervaren en heeft Hij ons vertrouwen niet beschaamd. Integendeel.”

Na de Guido ging Paulus-Jan naar Leiden om algemene taalwetenschappen en semitische talen (Hebreeuws) te studeren. Antje richtte haar schreden naar Utrecht om zich in de theologie te bekwamen. Hij vond taal geweldig, zij had al jong het gevoel dienstbaar te kunnen zijn in de zending. Tijdens zijn studie nam hij deel aan een Wycliffe-zomerkamp in Frankrijk. „Om te kijken of het werk je ligt en of je je thuis kunt voelen binnen de organisatie.” Paulus-Jan kreeg vervolgens werk bij het Nederlands Bijbelgenootschap (NBG). Totdat het moment kwam waarop beslissingen genomen moesten worden. „Het werk van Wycliffe sprak ons aan. Zeventig jaar lang is die organisatie al actief in het bijbelvertaalwerk. De nood is groter dan velen denken. Wycliffe heeft 6000 medewerkers, maar toch zijn er in nog maar 1400 van de 6800 talen Nieuwe Testamenten”, zegt het echtpaar.

Bij Wycliffe geldt het principe dat een vertaalwerker de eigen kosten via een achterban, kerk, familie of vriendenkring bij elkaar sprokkelt. De GZB zorgt -met een bepaald maximum- voor eenderde van de begroting, die voor het echtpaar op jaarbasis rond de 32.000 euro zal liggen. Daarvan is ongeveer 10 procent bestemd voor overheadkosten van de organisatie. Het resterende tweederde deel van het bedrag kwam als toezegging via hun thuisfrontcommissie binnen.

Paulus-Jan en Antje: „Binnen een paar maanden was alles voor 90 procent rond. We zagen in die snelle toezeggingen Gods hand en ook een bevestiging van de roeping van de Heere. Hij heeft die mensen kennelijk willen gebruiken. In een meelevend thuisfront ligt een grote steun, niet alleen financieel, maar ook in de voorbeden vanuit de gemeenten. Ook wordt er in praktisch opzicht meegeleefd door middel van correspondentie.”

Toen de knopen waren doorgehakt, moest het echtpaar naar een speciale taalschool. Maar de bekende Engelse opleiding was toen voor een jaar dicht. De optie was de Verenigde Staten of Australië. „We kozen voor de laatste, omdat dat goedkoper was en dichter bij ons toekomstige werkterrein.” Met een halfjaar vertraging vertrok het gezin naar Kangaroo Ground bij Melbourne. Algemene grammatica en fonetiek -hoe herken je klanken en hoe schrijf je die op- was deel van hun lespakket.

Hun belangstelling voor Oceanië was langzaam gegroeid. Moslimlanden raakten buiten beeld, Azië kwam in zicht. Het mogelijke werkterrein schoof steeds verder op. „En het feit dat we in Australië Nico en Pam Daams ontmoetten, die actief zijn in de Stille Zuidzee en het Nieuwe Testament in het Kapingamarangi vertaalden, bevestigde onze roeping. Zij vroegen ons heel concreet hen te komen helpen bij het werk dat nog in Polynesië moet gebeuren.”

Op Papoea-Nieuw-Guinea spreekt men rond de 800 talen, in het geheel van de Stille Zuidzee zijn dat er nog veel meer. Wie de kaart van dat gebied bekijkt, wordt duizelig van de eilandengroepen. De afstanden zijn immens. Vliegverbindingen zijn schaars en duur. Vervoer per schip kent ook weinig regelmaat en slokt zeeën van tijd op.

De eerste drie maanden gaat het gezin Kieviet naar een veldcursus op Papoea-Nieuw-Guinea. Dat moet de basis worden van hun werk. Eigenlijk is die periode bedoeld om ervaring op te doen met het leven en werken in een andere, vaak van de buitenwereld afgesneden cultuur. Dan volgt een jaar stage, waarbij ze beiden aan verschillende vertaalprojecten zullen meewerken. Pas aan het eind van die periode zal duidelijk worden waar ze via Wycliffe echt ingezet gaan worden. Eind 2003 hopen ze dan hun eigen project op te pakken.

Polynesië is een enorm eilandengebied in het zuiden van de Grote Oceaan, beter bekend onder de idyllische naam Stille Zuidzee. Uit het zendingswerk van onder andere de London Missionary Society zijn dikwijls wel veel kerken ontstaan, maar met name in de kleinere talen zijn er geen Bijbels. „Dat veroorzaakt vaak vreemde toestanden. Zo hoorden we het verhaal van een dominee die met drie preken week na week voorgaat in één gemeente.”

Vaak maken de mensen in Polynesië gebruik van een Franse of Engelse Bijbel. „Maar in hun eigen taal hebben ze Gods Woord niet. Het betekent helaas soms ook dat wezenlijke bijbelse kernbegrippen vervlakt zijn, of zelfs helemaal niet bekend zijn.”

Paulus-Jan en Antje Kieviet zijn er zich van bewust dat de romantiek waarmee westerlingen vaak naar dit gebied kijken, zeker niet de hele waarheid is. „We gaan niet voor de lol, maar we gaan wel met vreugde. De vergezichten van een schare die zal komen van Noord en Zuid en Oost en West heeft christenen de tijden door aangezet tot het doorgeven van het Woord. We hopen en bidden dat deze vergezichten ons telkens zullen motiveren om door te gaan, ook op moeilijke momenten. Wij gaan, anderen blijven hier: samen mogen we, elk op eigen plaats en met eigen opdracht, dienstbaar zijn. Alles verwachtend van Gods zegen.”