Ds. C. Sonnevelt (52) kent grote delen van de wereld beter dan anderen de kop van Overijssel. Hij werd in februari 1981 bevestigd tot zendingspredikant voor Nigeria. In Nederland diende hij daarna twee gemeenten, Krimpen aan den IJssel (1990-1995) en Veenendaal (1995-2004). In die laatste periode werkte hij voor het Deputaatschap voor Israël een jaar in Israël. Toen velen dachten dat hij voor langere tijd naar Israël zou gaan, nam hij een beroep aan naar Lethbridge (Canada).Het zou best kunnen zijn dat een predikant die zo veel van de wereld heeft gezien de kerkelijke verwarring in Nederland relativeert.
„Dat hoeft niet zo te zijn. Inderdaad gebeurt het dat mensen die veel over de grens hebben gekeken op de een of andere wijze uit hun kerkelijke nest vallen. Dat kan het gevolg zijn van een cultuurschok of van innerlijke onvolwassenheid. Het kan ook van hoogmoed getuigen.

Juist op het zendingsveld ben ik zo gaan houden van de Heidelbergse Catechismus en van de Dordtse Leerregels. Zij zijn zo pastoraal, zo bevindelijk, zo Bijbels, zo wereldwijd, zo actueel, voor Afrika, voor Israël, voor Nederland, voor Canada.”

Misschien leer je op een zendingsveld toch wat nuanceren.
„Een hoed voor een predikant? Geen haar op je hoofd die daar in het warme Afrika aan denkt. Anderzijds, hoofdbedekking voor een vrouw in de eredienst? Natúúrlijk doet een Nigeriaanse vrouw een hoofddoekje om als ze naar de kerk gaat. En dat is nog Bijbels ook.

Voor het overige is het overal op deze wereld zo dat je in het kerkelijk leven een kruimel liefde nodig hebt, want anders houd je het niet vol, en een kruimel zelfkennis, want anders word je bitter.”

Belofte
Het zag er helemaal niet naar uit dat de jonge Cees Sonnevelt predikant zou worden. Dat had hij de Heere wel beloofd, toen hij, zeven jaar oud, op straat gegrepen werd door een auto en anderhalve dag in kritieke toestand verkeerde. In het ziekenhuis begreep hij: Als ik nu sterf, is het voor eeuwig verloren. In grote benauwdheid beloofde Cees Sonnevelt z’n leven in Zijn dienst te gaan besteden. Hij zou wel zendingsarts worden in de tropen, of zo. „Als ik maar beter werd.”

Twee maanden later was de belofte vergeten. „Een oom vroeg: „Heb ik gehoord dat jij zendeling gaat worden?” Waarop ik zei: Nee hoor, ik word piloot.”

Wilde jaren volgden. Het was een tijd van voetbal, van Bob Dylan en Fidel Castro, van politieke debatten, de roep om revolutie en straatgevechten met de politie. „En thuis was het iedere dag oorlog natuurlijk. Mijn ouders hadden het beste met mij voor, maar wisten op den duur geen raad. Ik heb werkelijk geen enkel middel onbeproefd gelaten om het van de Heere te winnen. Maar uiteindelijk heb ik het toch van Hem verloren en de wapens van vijandschap mogen inleveren.”

Cees Sonnevelt ging de Bijbel weer lezen. Hij kwam terecht bij een volle evangeliegemeente in Den Haag. „Nooit kon ik meer tot God komen. Heel mijn leven getuigde tegen mij.”

In de gelijkenis van de verloren zoon kwam de Heere over: „En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn Vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen.” „Door die liefde werd mijn hart verbroken en ging het licht op in de duisternis.”

Heftig, vol emotie: „Hier zit een rebel uit de jaren zestig!”

Theologie
Een rijke Christus voor een arme zondaar. Daarin vond Sonnevelt het leven. Hij zocht de weg terug naar de gemeente van zijn kinderjaren. „Ik hoorde daar een boodschap voor een arm bedelaarsvolk. Door die prediking werd ik afgebroken en kwam er plaats voor een lijdende Middelaar, voor Hem Die vijanden met God verzoent.”

Aan de rijksuniversiteit ging Sonnevelt theologie studeren. Aan het einde van die studie werd hij ook toegelaten tot de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten. In Rotterdam volgde hij de vakken die in Utrecht niet of onvoldoende gegeven werden. Gelijktijdig rondde hij beide opleidingen af.

In 1981 werd ds. Sonnevelt als zendingspredikant uitgezonden naar Nigeria. „Zeer verrijkend”, zegt hij, op zijn zendingstijd terugziende. „Het is een voorrecht als je het Woord mag uitdragen in een andere cultuur, als je er getuige van mag zijn dat de Heere Zijn kerk bouwt te midden van het heidendom.”

Storm
Kerkelijk Nederland verkeert in de storm, zegt ds. Sonnevelt. „In een maakbare samenleving is het mogelijk steeds hogerop te klimmen. En dan hoor je zondags opeens over een arme zondaar die een bedelaarshand moet ophouden om zijn zaligheid uit genade van de Heere te ontvangen.

We worden geroepen om te buigen en op God te wachten in plaats van te grijpen in eigen kracht. De evangelisch denkende mens, ook in onze kringen, kiest zelf zijn status voor God. We dreigen het geloof in Gods vrijmacht kwijt te raken. En ten slotte raken we ook de Schrift kwijt.”

Verwijzend naar uitlatingen van dr. Hijme Stoffels: „Als het Schriftgezag gaat verdwijnen, gaan we de Gereformeerde Kerken achterna. Het begint met discussiëren, redeneren en in twijfel trekken. Zou Genesis 1 wel zo gebeurd zijn als het er staat? Zou Paulus met homoseksualiteit niet wat anders bedoeld hebben? Is de plaats van de vrouw in kerk en samenleving niet cultuurgebonden? Ik ben bang dat we aan het schuiven zijn en dat de balken van het kerkelijk gebouw gaan kraken. Nog even, en dan gaan ze breken.”

Erfelijk wonen
Ds. Sonnevelt voelt zich als een zwerver op aarde. „Maar de Heere is goed voor me geweest. Onverdiend goed. Er zijn soms grote diepten geweest, maar Hij heeft door alles heen gedragen.

Veel heb ik te danken aan mijn vrouw, die altijd weer met deze zwerver is meegetrokken. Mijn kinderen hebben vaak hun vader moeten missen. Ik was soms gewoon te druk. Daar hebben ze onder geleden. Bij ons vertrek naar Canada is me dat tot schuld geworden.

Toch blijft het waar: Daar zullen zij, Gods knechten met hun zaad, zij die Zijn Naam beminnen erfelijk wonen.”