Het komt zelden voor dat er nieuwe slaksoorten worden ontdekt. De behaarde grasslak werd in 2003 gevonden in IJmuiden. Waarschijnlijk bewoont het diertje, met een schelpformaat van 7–8 mm, sinds 2000 een oever aan het Kennemermeer. Daar is hij in honderden exemplaren per vierkante meter te vinden. „Vanwege een bestemmingsplan is het nu pas naar buiten gebracht", aldus Gittenberger.Volgens de onderzoeker ligt het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de slak in Zuid–Europa, met name in mediterrane streken. Het dier leeft in licht vochtige duinen, diep verscholen tussen de begroeiing. De import is waarschijnlijk een gevolg van de steeds toenemende mobiliteit van mensen en goederen. „Het warmer wordende klimaat speelt hem daarbij in de kaart".

Het vergeten schorshorentje Balea heydeni is waarschijnlijk al sinds 1918 in Nederland, maar altijd over het hoofd gezien. „Dat komt door de grote gelijkenis met het schorshorentje Balea perversa’". De soort Balea heydeni is in 1881 uit Portugal beschreven.

Balea heydeni lijkt uitsluitend in de buurt van de kust voor te komen, van Zeeland tot Noord–Holland, de meest oostelijke vindplaats ligt bij Barendrecht. Balea perversa is behalve uit de duinen ook uit het binnenland bekend.

In Nederland leven ongeveer honderd landslakken. Volgens onderzoekers neemt het aantal soorten toe. Een deel van de soorten is hier oorspronkelijk niet inheems. „Ondanks hun spreekwoordelijke traagheid weten sommige slakken, al dan niet geholpen door de mens, in een opmerkelijk tempo hun verspreidingsgebied uit te breiden". Een bekend voorbeeld is de Segrijnslak die sinds een jaar of vijftien veel plantenliefhebbers in Nederland, maar ook in bijvoorbeeld Amerika en Australië, tot wanhoop drijft.