plattekst (u15,1,0(stip (u67(„Als eerste en belangrijkste: Bonhoeffer redde geen enkele Jood. Hij was niet direct betrokken bij de redding van welke tot het christendom bekeerde Jood dan ook. Het was niet Bonhoeffer, maar diens zwager die ervoor zorgde dat een groep van dertien Joden en bekeerlingen onder bescherming van de Duitse Abwehr een veilig heenkomen in Zwitserland vonden. In 1937, toen emigratie uit Duitsland nog steeds was toegestaan, hielp Bonhoeffer zijn andere zwager, een Joodse bekeerling, naar Engeland door daar een baan voor hem te vinden.

Hij sprak zich nooit openlijk uit tegen de vervolging van de Joden, alleen tegen de schending van de rechten van Joodse bekeerlingen binnen de kerken.
In april 1933, drie maanden nadat de nazi’s aan de macht kwamen en ze de eerste acties tegen Joden ondernamen, publiceerde Bonhoeffer een artikel waarin stond dat het land (nazi-Duitsland) het recht heeft inzake het Joodse probleem stappen te ondernemen zo lang als het dit nodig acht voor het handhaven van de orde en dat de kerk niet tussenbeide moet komen tenzij het tot het christendom bekeerde Joden betreft. Hij rechtvaardigde de Jodenvervolging vanuit een theologisch perspectief, namelijk dat de vervolging pas zal ophouden wanneer de Joden vergeving vragen voor de kruisiging van Jezus en het christendom als hun geloof aannemen. Hij heeft deze verklaring nooit herroepen (tenminste niet in het openbaar).

Hij werd gearresteerd in 1943 en geëxecuteerd in april 1945 vanwege zijn verzet tegen het naziregime.”