Op zijn sterfbed legde hij de laatste hand aan het boek „de razendsnelle opmars van Nieuw Links", waarin hij terugblikt op de tweede helft van de jaren zestig.Van der Louw, de latere burgemeester van Rotterdam, was het boegbeeld van deze vernieuwingsbeweging. In de maanden voor zijn dood stelde hij vast dat Nieuw Links in het pamflet „Tien over Rood" pleitte voor meer ontwikkelingshulp, meer gelijkheid in inkomens, democratisering en een ander buitenlands beleid. Tegelijkertijd was Nieuw Links ziende blind voor het opkomende feminisme en de milieubeweging. In het boek houdt Van der Louw het erop dat de Nieuw Linksers onderwerpen hebben gemeden, waarover ze het mogelijk niet eens zouden zijn, omdat ze steeds één lijn wilden trekken.

Ernstiger noemde Van der Louw het dat de PvdA van actiepartij steeds meer een bestuurderspartij is geworden. „Dat leidde ertoe dat de partij niet meer gevoed werd met signalen uit buurten waar onze traditionele arbeidsaanhang zit. Dan ontstaat een blinde vlek die echt gevaarlijk is". Van der Louw noemt die „verstijving een bacterie die meteen toeslaat als de weerstand afneemt". „De onvermijdelijke cyclus is, dat als je de verstijving zijn gang laat gaan, dat de partij het contact met de werkelijkheid verliest. Dat zal altijd iets zijn dat de PvdA bedreigt."

Van der Louw schreef ook dat met Wouter Bos als leider dit gevaar niet groot is: „Het lijkt aanbevelenswaardig dat de PvdA hem, anders dan bij de vorige verkiezingen, vastketent aan het toekomstig minister–presidentschap."