Joost Lameijer is general manager bij de sleepdienst van Smit en bedacht een aantal jaren geleden een bezuinigingsmaatregel. Het sleepbootpersoneel zou aan het begin of eind van hun rusttijd één uur oproepbaar zijn, maar dat uurtje werd dan niet uitbetaald ongeacht of er gewerkt werd of niet. „Destijds zijn we daarmee akkoord gegaan, want het bedrijf had het moeilijk en we wilden een handje helpen. Maar nu gaat het weer goed met Smit en willen we dat uurtje terug”, aldus de staker.Ongeveer veertig slepers, voornamelijk type oudere zeebonk, waren donderdagochtend om 10.00 uur bijeen om een 24 uursstaking in te luiden na vastgelopen onderhandelingen. In totaal werkt bij Smit 240 man sleepbootpersoneel. Zij zijn een week lang op de boot, waar ze werken, rusten en slapen. Elke donderdag om 10 uur ’s morgens lost de volgende ploeg ze af.

De gemiddelde werknemer op de sleepdienst bij Smit heeft er een indrukwekkende diensttijd van dertig jaar opzitten. Daarom hadden ze toch meer begrip verwacht van het bedrijf. „Elke keer kregen we weer de toezegging dat ze gaan bekijken of het ”uurtje van Joost” teruggedraaid kan worden. Maar die rapportages verdwijnen in een la en dan komt er weer een andere directie en die gaat dan weer opnieuw onderzoek doen”, vertelt een van de stakers. „Het is nu een principekwestie geworden.”

Smit heeft ongeveer tweederde van de sleepmarkt in de Rotterdamse haven in handen. Andere sleepbedrijven hebben in principe aangegeven niet het werk van de stakers over te nemen. De bonden hebben het havenbedrijf gevraagd om sleepboten die dat toch doen, tegen te houden door de schepen niet te controleren. Maar de meeste vrachtschepen zijn van tevoren op de hoogte gebracht van de staking en zullen „of wat langzamer gaan varen of naar een andere haven uitwijken”, aldus de woordvoerder van Smit.

Wat er na de 24 uursstaking gaat gebeuren, is nog niet duidelijk. De onderhandelaars van de bond hopen opnieuw om de tafel te gaan zitten met de werkgever. Maar als ze er dan weer niet uitkomen, volgen nog meer stakingen, zo laten de slepers weten.

De solidariteit en stakingsbereidheid is groot. „In 1979 hebben we negen weken lang gestaakt en toen stonden de bonden er niet achter. Kregen we gewoon niets betaald”, zegt een van de oudere slepers. Waar ze ook blij mee zijn, is de aandacht die ze krijgen van de media. „Dat was in 1979 wel anders, toen hadden de mensen helemaal geen begrip voor onze actie.”