In de zomer van 1980 riep het Israëlisch parlement Jeruzalem uit tot eeuwige, ongedeelde hoofdstad van de staat Israël, zoals koning David dit bijna 3000 jaar daarvoor had gedaan. Dat leidde tot veel politieke protesten. Dertien landen, waaronder Nederland, verhuisden onder druk van de Arabische landen hun ambassades van Jeruzalem naar Tel Aviv. Dit luidde het begin in van de ICAJ.„Op dat kritieke moment waren veel christenen in Jeruzalem aanwezig voor het Loofhuttenfeest”, zegt Keegstra. „Zij voelden zich geroepen om hun landen te vertegenwoordigen, maar dan als christenen. Zij wilden een signaal afgeven richting Israël en zich positief achter het land opstellen. We hebben ons toen genoemd: christelijke ambassade. We vertegenwoordigden geen nationale belangen, maar Christus, in nadrukkelijke verbondenheid met Israël.”

Aanvankelijk lag de nadruk op het troosten van Israël, naar Jesaja 40:1. Keegstra: „Juist toen veel organisaties uit Israël wegtrokken, voelden christenen dat zij ter plekke de helpende hand moesten bieden. We begonnen met praktische en sociale hulp, variërend van gaarkeukens tot hulp aan slachtoffers van terreur. Wil je mensen helpen, dan moet je bij hen zijn. Wij helpen de mensen niet alleen, maar bidden ook met hen. Er leven in Israël veel vooroordelen tegen christenen. Als zij zien dat degenen die hen helpen christenen zijn, krijgen wij duidelijk ingang bij hen. Ook het feit dat we bleven tijdens de Golfcrisis heeft veel goodwill gekweekt.”

Impact
De impact van de ICAJ op Israël is volgens Keegstra groot. „ Wij zijn een van de weinige christelijke organisaties die live op de Israëlische televisie komen. Op het jaarlijkse Loofhuttenfeest houdt de premier of een ander staatshoofd een toespraak op onze ambassade. Dit jaar overigens voor het eerst niet, omdat Sharon voor zijn veiligheid vreesde. Maar als alternatief is onze directeur naar Sharon gegaan en heeft hij uitvoerig met hem gepraat. Zo’n bezoek heeft misschien nog meer effect. Ook de burgemeester van Jeruzalem komt regelmatig bij ons binnen.”

In meer dan honderd landen heeft de ICAJ nu afdelingen, in Jeruzalem zijn op de ambassade tachtig landen vertegenwoordigd. De staf in Jeruzalem telt ongeveer zestig stafleden (vrijwilligers) die zo’n vijftien talen spreken. In Nederland werkt de ICAJ samen met onder meer Near East Ministry, het Evangelisch Werkverband en Christenen voor Israël.

In 1998 kreeg de ICAJ te maken met een scheuring in eigen gelederen. De Nederlandse zionist Jan Willem van der Hoeven, medeoprichter van de ICAJ, werd door zijn bestuur geschorst. De boodschap van de vurige Van der Hoeven zou te eenzijdig op Israël zijn gericht en te veel politiek bevatten.

Keegstra: „We zijn wereldwijd een van de bekendste pro-Israëlorganisaties, maar we willen ons onthouden van politieke uitspraken. Van der Hoeven was een goede vriend van de toenmalige premier Netanyahu. Dat heeft geleid tot een bepaalde inkleuring van zijn boodschap, waarvan de ambassade afstand heeft genomen. Ik heb niets tegen hem, integendeel, maar hij vaart alleen een meer politieke koers, en die wil de ICAJ niet.”

Niet evangeliseren
Orthodoxe Joden verwijten de ICAJ soms dat zij Joden tot het christendom wil bekeren. „Sharon heeft dat ons ook wel eens gevraagd: Waar staan jullie zelf? Is jullie aanwezigheid soms een dekmantel om het Evangelie te brengen? Er zijn de laatste jaren verschillende christelijke organisaties geweest die Israël moesten verlaten omdat ze op een directe wijze het Evangelie wilden verbreiden. Wij weten dat we niet mogen evangeliseren en dat doen we ook niet.”

Maar juist doordat je niet evangeliseert, krijgt de ICAJ veel kansen om te spreken over Gods Woord, zegt Keegstra. De voorzitter wijst erop dat al 100.000 mensen in Israël de musical ”The Covenant” (het verbond) hebben bijgewoond. „Deze musical heeft één boodschap: God is trouw aan Zijn volk door de geschiedenis heen. Als we Gods Woord en de Messias via Israël hebben gekregen, zijn we ook verplicht om hun hun eigen Woord voor te houden. Al evangeliseren wij niet, we confronteren de Joden wel met hun eigen Woord. Het gaat er ons om dat zij werkelijk Jood worden: Jehoeda, God-lover.”

Een van de prioriteiten van de ICAJ is het terugbrengen van de Joden naar hun eigen land. Dat begon al met de val van de Berlijnse Muur in 1980. Keegstra: „Mijn toekomstige vrouw werkte toen op de ambassade en zorgde voor de tickets van vijftig vluchten van Russische Joden naar Israël. Nadien hebben we ons ingezet voor de komst van 3500 Chinese Joden; de laatste actie was gericht op de Argentijnse Joden.”

vraag (u14(Waarom is de terugkeer van de Joden zo belangrijk?

„We zien dit als een vervulling van de profetie van Ezechiël 37 en 47. Het vel is over de beenderen gekomen, wat een teken is dat God door de Holocaust heen het land heeft teruggeven aan Israël. Maar het tweede deel van Ezechiël 37 is nog niet vervuld: er is nog geen leven in die beenderen gekomen. Wij zijn er niet alleen op gericht dat de Joden terugkeren naar hun land, maar vooral willen we dat zij terugkeren naar hun God. Samen met hen zien we uit naar de komst van hun Messias. En we voelen ook heel duidelijk dat als je Israël zegent, je zelf ook gezegend wordt. In al die jaren dat we samen met Israël Loofhuttenfeest vieren -en dan zijn er jaarlijks zo’n 7000 christenen- voelen we dat de lofprijzing ons geloof verdiept. Een vernieuwde band met Israël geeft ook een vernieuwing van ons christelijk geloof.”