Mw. Burgraaf is orthopedagoog in de kinder- en jeugdpsychiatrie. De contio is bedoeld voor onderling contact en bemoediging van predikantsvrouwen, omdat zij in de pastorie op geheel eigen wijze naast hun man met de gemeente meeleven.Voordat Burgraaf op de specifieke problemen met de adolescenten inging, schetste ze de ontwikkelingsfasen naar het model van de psycholoog Erik Erikson. De fase waarin het kind tussen het stadium van kind en volwassene inzit, blijkt vaak een periode van spanningen met de opvoeders. In deze fase zijn de jongeren bezig met eigen identiteit en verkeren ze in identiteitsverwarring. Om deze reden is het volgens mevrouw Burgraaf van groot belang om emotionele steun te bieden.

„Jongeren doen veel aan reflectie op het eigen bestaan en kunnen daarom snel van relaties veranderen. Daarom is het vinden van voorbeelden in hun omgeving zo belangrijk. Opvoeders moeten niet te gauw schrikken van het experimenteergedrag van hun kinderen.”

Juist omdat in de moderne maatschappij alles kan en alles mag, onderstreepte Burgraaf het belang van het gezin als een veilige thuisbasis. „Een veilige basis kan er nooit zijn zonder structuur en vastgestelde regels. Ouders moeten een voorbeeldfunctie vervullen en voor jongeren transparant, dat wil zeggen echt, zijn. Dit vraagt niet een autoritaire houding, maar een symmetrische relatie, waarin de opvoeders hun kinderen deelgenoten maken van hun eigen vragen. Dit is vaak de eerste stap wég van de confrontatie en óp weg naar de conversatie. Zo komt er ruimte voor communiceren. Een luisterende houding en een sfeer van vertrouwen zijn belangrijke voorwaarden om tot echte conversatie te komen.”

Burgraaf constateert dat in de maatschappij het doorgeschoten individualisme op z’n retour is. „Hier ligt voor de kerkelijke gemeente een taak om veel aan jongerenzorg en jeugdwerk te doen. Nu de traditionele verbanden van buurt- en dorpsgemeenschap weggevallen zijn, zal de christelijke gemeente deze leemte moeten vullen.”

Tijdens de bespreking bleek dat het predikantsgezin soms in een bijzondere positie verkeert. Het veelvuldig verhuizen is vooral voor de zonen van de predikant vaak moeilijk. Om in een nieuwe schoolomgeving aanvaard te worden, vluchten jongens soms in bizar gedrag. Een predikantsvrouw zei dat haar zoon plotseling grove taal ging gebruiken om aan zijn maatjes duidelijk te maken dat hij, ook al was hij de zoon van de dominee, ook wel ’normaal’ kon doen. Een andere moeder vertelde dat haar kinderen op extreme wijze het plaatselijk dialect begonnen te spreken.

Omdat in de statuten van de predikantsvrouwencontio nog altijd sprake was van de Nederlandse Hervormde Kerk, werd er tijdens de contio gestemd over enkele aanpassingen. Met algemene stemmen werd aangenomen in de naam en de artikelen in het vervolg te spreken over „Hervormde Predikantsvrouwencontio op Gereformeerde Grondslag in de Protestantse Kerk in Nederland.” Volgens presidente mevrouw H. G. Schuurman-Hijmissen kunnen predikantsvrouwen uit de hersteld hervormde gemeenten die lid zijn dat gewoon blijven.