Er zijn nauwelijks Nederlanders op het meest oostelijke van de Ostfriesische Waddenzee-eilanden te vinden. Wat moeten ze er ook, met vijf eigen Waddeneilanden vlak bij huis. Hun gemis is overigens niet merkbaar - Wangerooge heeft niet te klagen over gebrek aan toeristen, al komen die vooral uit eigen land. Het ”Nordseeheilbad” aan de kust krijgt jaarlijks duizenden bezoekers te verstouwen. Voor een van de kleinste Waddeneilanden is dat bepaald niet slecht.Het hele eiland is dan ook gericht op toeristen. Tot veler opluchting zijn auto’s op het eiland streng verboden. „Die maatregel trekt veel toeristen”, weet Ursula Boog van het gemeentebestuur te vertellen. „Je kunt je kinderen gewoon op straat laten spelen. De weinige autootjes die hier rondrijden, zijn elektrowagentjes van enkele bedrijven. Maar zelfs daarvoor worden nauwelijks vergunningen verleend.”

Wat moet je ook met een auto op Wangerooge, vindt Boog. „Het eiland is 9 kilometer lang en 1,5 kilometer breed. Bovendien is in het dorp alles op loopafstand. En anders pak ik gewoon de fiets.”

Van de krap 1000 bewoners van Wangerooge vindt haast niet één het jammer dat het eiland veel gasten trekt, denkt Boog. „Ze leven er zelf van. Op het eiland zijn alleen dienstverlenende bedrijven. Er is ook geen landbouw - behalve het dorp bestaat het hele eiland uit natuur.”

Bezoekers hebben vanaf de wal in Harlesiel twee mogelijkheden: ze kunnen Wangerooge met de boot of het vliegtuig bezoeken. Het vliegtuig -een klein toestelletje voor maximaal acht passagiers- doet er vijf minuten over, de boot anderhalf uur. Hij vaart alleen bij hoogwater, zodat de vertrektijden dagelijks anders zijn. Vanaf het kleine haventje kan de toerist verder met een treintje dat over enkelspoor naar het enige dorpje Wangerooge rijdt.

Al oogt het eiland lieflijk en schijnt alles overzichtelijk, zonder zorgen zijn de eilandbewoners niet. „Wangerooge ligt aan drie belangrijke scheepsroutes”, legt Ursuala Boog van de gemeente uit. „Die naar Wilhelmshaven, Bremerhaven en Hamburg. Momenteel zijn er plannen voor een containerterminal in Wilhelmshaven. Als die plannen doorgaan, wordt het hier nog drukker. De meeste eilandbewoners zijn bang dat hier een keer iets ergs gebeurt.”

Frauke Freisen van het nationale park Niedersachsisches Wattenmeer, waarvan Wangerooge onderdeel is, drukt zich nog wat steviger uit. „We hebben ontzettend veel geluk gehad dat er tot nu toe geen ramp is gebeurd. Door de plannen voor een extra haven in Wilhelmshaven zal het hier alleen nog maar gevaarlijker worden.” Wat beide woordvoerders betreft, nemen de ministers op de Waddenconferentie, gisteren en vandaag, vergaande maatregelen om de veiligheid van de Waddenbewoners te verhogen. „Maar ik vraag me af hoe serieus er naar ons geluisterd wordt”, zegt Ursula Boog van de gemeente. „Daarvoor zijn we veel te klein.”

Op het strand waait het stevig en laat de herfst toch weten aanwezig te zijn. Wie zich in een fleurige Strandkorb verschuilt, heeft echter ook daarvan geen last. Kleine zandverstuivinkjes stormen over het strand en onttrekken Spiekeroog, het naastgelegen eiland, een moment aan het zicht.

Behalve over de scheepvaart zijn de Wangeroogers bekommerd over nóg een probleem: dat van windturbines in zee. Ook hierover spreken de ministers op de conferentie. De gemeente is tegen, zegt Ursula Boog. „Windturbines zijn niet fraai en zorgen bovendien voor nog meer onveiligheid. De grote tankers die hier varen zijn erg log. Die kunnen zo’n windmolen lastig ontwijken als er iets misgaat. En dan is de ramp nog veel groter.”

Nu is het Frauke Freisen die diplomatieker moet reageren. „Er zijn verschillende afwegingen”, zegt de natuurbeschermster van het nationale park. „Je hebt natuurlijk klimatologische overwegingen die voor de komst van windmolenparken op zee pleiten. Maar het mogen er ook niet te veel zijn, want ook landschappelijke overwegingen zijn voor ons belangrijk. Het is een bijzonder lastig thema voor ons.”

Dit is het vijfde deel in een serie naar aanleiding van de Waddenconferentie die woensdag en donderdag werd gehouden op Schiermonnikoog. Vrijdag deel 6.