International Herald TribuneSancties tegen Syrië zullen een desastreus gevolg hebben voor de situatie in het Midden-Oosten, schrijft Andrew Tabler in International Herald Tribune. Multilaterale druk zal de nationale sentimenten alleen maar verder aanwakkeren.
„(…) In plaats van het Hariri-onderzoek te gebruiken om Damascus door sancties naar de rand van de afgrond te drukken en gade te slaan hoe Syrië er vervolgens inrolt, zou Washington Assad beter een kans kunnen geven om te bewijzen dat hij wel degelijk verantwoording draagt voor zijn land. (…) Toestemming om de oliepijplijn tussen Kirkuk in Irak en de Syrische haven van Banias te heropenen om te bekijken of Assad die draaiende kan houden zonder dat de pijplijn steeds doelwit van sabotage is, zou een eerste goede stap zijn die tegelijk aangeeft in hoeverre Assad Syrië onder controle heeft. Het zou eveneens Amerikaanse problemen met de Iraakse olie-export oplossen en Assad en de Syrische bevolking een materiële stimulans geven om bij te dragen aan de stabiliteit van het buurland. En, misschien wel het belangrijkste, dit project zou de deur kunnen openen naar een vreedzame oplossing voor een sluimerende volgende grote crisis voor de Verenigde Staten in de regio. (…)

Er zijn sommige tekenen dat Assad in de positie is om het beste van een dergelijke overeenkomst te maken. Na de moord op Hariri in februari lijkt het erop dat Assad zijn macht heeft verstevigd.

Zeker nu heeft Amerika iemand binnen de regering-Assad nodig om mee te onderhandelen. Maar andersom heeft het Assad-regime Amerika niet per se nodig. Het regime heeft een ruime ervaring in het overleven van crises, zij het dan op chaotische wijze. Damascus leeft al onder Amerikaanse sancties sinds 1979 en is daardoor bedreven geworden in het ontwijken ervan. Bovendien heeft het land 18 miljard dollar kasreserves. (…) De baathisten (leiders van de Baathpartij, MW) zijn meesters in het spel van het wachten. Ook al kan Bashar (Assad, MW) George W. Bush niet te slim af zijn of buitenspel zetten, de geschiedenis toont dat een Assad in staat is de regeringsperiode van twee Amerikaanse presidenten te overleven.”

The Economist

Het Britse weekblad The Economist roept eveneens op tot de ’zachte’ aanpak: gedragsverandering en geen regimeverandering.

„(…) Wanneer we ervan uitgaan dat zelfs een middelmatige dictator een slecht verschijnsel is, moeten Amerika en Frankrijk, die de leiding namen in de pressie op het Syrische leger om Libanon te verlaten, dan niet de val van het regime zelf bewerkstelligen? Dat zou een groot risico zijn. Assad heeft zijn land ontdaan van een effectieve oppositie. Het is daarom onmogelijk om te weten wie zijn plaats kan innemen als hij valt. Er kan uit de binnenste cirkel een kloon opstaan, of Syrië kan te maken krijgen met een soennitische revolutie tegen de minderheid van de clan van de alevieten waartoe Assad behoort.

In geen van beide gevallen zou het Syrische volk of zijn buren profiteren. Syrië is tenslotte niet de republiek van de angst die Irak onder Hussein was. Anders dan zijn vader (…) (die bijna 20.000 mensen, meest burgers, vermoorde in de stad Hama in 1982), is de jongere Assad geen massamoordenaar, ook al geeft ook hij soms bevel tot een incidentele moord.

Het is beter om Assads huidige zwakte te gebruiken als een mogelijkheid om het gedrag van Syrië te veranderen en niet zijn regime omver te werpen. In het bijzonder moet Syrië aangespoord worden om de interventie te staken in Libanon, dat nog altijd geïntimideerd wordt door Syrië - ook al zijn de troepen dan teruggetrokken. Daarnaast zal Syrië de steun aan het Iraakse oproer moeten beëindigen en de kantoren moeten sluiten van Palestijnse reactionaire groeperingen die Damascus als een uitvalbasis gebruiken, van waaruit ze aanvallen op Israël organiseren en de Palestijnse Autoriteit van Mahmud Abbas ondergraven.”

The Daily Star

Secretaris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga riep de Amerikaanse troepen onlangs op zich terug te trekken uit Irak. Dit keer stegen zijn uitspraken uit boven zijn gebruikelijke anti-Amerikaanse retoriek, schrijft de Libanese krant The Daily Star.
„(…) Niemand kan met zekerheid zeggen of een terugtrekking meer of minder stabiliteit zal brengen in Irak. Er zijn redelijke argumenten aan beide zijden van het debat. (…) Sommigen hebben gewaarschuwd dat een vroege Amerikaanse terugtrekking „catastrofaal” zou zijn en de weg zal vrij maken naar de overwinning van terroristische groepen die in het land actief zijn, of op zijn minst een vorm van verzoeningspolitiek in hun richting zou zijn. Anderen hebben naar voren gebracht dat een terugtrekking noodzakelijk is om nationale wederopbouw mogelijk te maken tussen de verschillende bevolkingsgroepen die steeds verder uit elkaar komen te staan. (…)

De wijsheid van Amerikaanse terugtrekking mag dan nog altijd open zijn voor debat, één ding is zeker: de huidige Amerikaanse militaire strategieën in het land werken niet. In feite zijn de methoden die de Verenigde Staten hebben ontwikkeld om hun doel van een verenigd en stabiel Irak te bereiken vaak zelfvernietigend. Hoewel de Amerikaanse president George W. Bush de Iraakse missie reeds „volbracht” noemde aan het einde van de inval in mei 2003, is het Amerikaanse leger nog altijd in oorlog met een groot deel van het Iraakse volk. (…) Gewelddadige aanvallen vinden plaats in soenitische gebieden, waar steden met de grond gelijk zijn gemaakt en de inwoners verworden zijn tot vluchtelingen. De militaire operaties zijn niet alleen onsuccesvol, zij hebben ook het tegengestelde effect van een versterkt appel op de opstandelingen.

Terwijl de Amerikanen hun pogingen voor een verenigd en stabiel Irak niet moeten opgeven, is het nu wel een uitgelezen tijd voor hen om de strategieën en methoden voor het bereiken van dit doel opnieuw te doordenken. Een tijdpad voor de terugtrekking is een van de vele mogelijkheden die overwogen kunnen worden. (…) Moussa maakt een belangrijk punt wanneer hij zegt dat de Iraakse wederopbouw een hernieuwde doordenking van de Amerikaanse militaire strategie vraagt.”