Van der Louw werd in zijn periode als burgemeester van Rotterdam in de kortste keren burgemeester van de hele stad, een werkstad met weggeslagen hart, een bolwerk van de PvdA. Hij leidde een meerderheidscollege van de PvdA en „dat was zowel de sterkte als de zwakte", zegt voormalig PvdA–raadslid Eric Bakema. Bakema liet zich indertijd regelmatig kritisch uit over de „alleenheerschappij" van zijn partij. „Van der Louw kwam in actie voor het Chili van hervormer Allende. Dat was wat. Hij joeg in het begin ook regelmatig het bedrijfsleven in de gordijnen. Die vonden dat maar niks zo’n rode burgemeester".Bakema en ook zijn toenmalige collega in de raad Johan Henderson betreurden Van der Louw’s keus om in 1981 op aandrang van de partijtop te verhuizen als minister naar Den Haag. „Met de val van het kabinet Den Uyl–Van Agt, negen maanden later, ging het ook met Van der Louw neerwaarts. De loyaliteit aan de PvdA heeft hem de das omgedaan", aldus Bakema.

Beiden herinneren ook aan wat Van der Louw’s politieke doodsteek werd, de opheffing midden jaren ’80 van het Openbaar Lichaam Rijnmond, het regiobestuur, waaraan de gevallen minister inmiddels leiding gaf. „Toen is een rare politiek gevoerd door het college van Rotterdam onder leiding van zijn opvolger Peper", meent Bakema. „De tweede nederlaag tegen Peper", omschrijft Henderson, na het eerdere verlies van ’zijn’ stad. Kort na opheffing van het Openbaar Lichaam, kreeg de Rijnmond alsnog een regiobestuur met soortgelijke bevoegdheden.

„Zijn charisma hebben we na zijn vertrek node gemist", meent Henderson, die onder Peper jarenlang wethouder was. Bakema: „Zijn keuze voor Den Haag is een verkeerde afweging geweest. En daar is hij flink voor gestraft".