„Het ontbreken van een gezamenlijke ceremonie was een metafoor voor de betrekkingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit sinds de beroemde handdruk op het Witte Huis, deze week twaalf jaar geleden. Sinds de Akkoorden van Oslo heeft Israël tegen de Palestijnse Autoriteit gezegd: „Neem een staat, alstublieft.” Alleen pas nu begint het de internationale gemeenschap te dagen dat het de Palestijnse Autoriteit is, niet Israël, die steeds nee heeft gezegd. De bescheiden overdrachtsceremonie die niet plaatshad, symboliseerde zowel Israëls bijna wanhopige verlangen de Palestijnen verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen lot, en de vastbeslotenheid van de Palestijnse Autoriteit die verantwoordelijkheid niet te accepteren.”

Neue Zürcher Zeitung
Eet de Oranjerevolutie in Oekraïne haar eigen kinderen? Premier Timosjenko is plotseling overgelopen naar de oppositie. Een commentaar in de Zwitserse Neue Zürcher klinkt bezorgd.

„In maart zijn er verkiezingen en in tegenstelling tot Timosjenko, die over een goedgeorganiseerde partij beschikt, is de president zonder eigen partij en heeft hij in de afgelopen drie maanden volgens opiniepeilingen niet minder dan 20 procent aan populariteit ingeboet - niet weinig vanwege zijn nabijheid tot een andere bondgenoot uit de dagen van de revolutie, Porosjenko. Het gevaar dat de revolutionaire geledingen allen die in de vorige herfst het regime van president Koetsjma aan de kant zetten, splijt en Timosjenko en Joestsjenko de verkiezingscampagne alleen ingaan, is volstrekt reëel. Als door dit conflict de prijzenswaardige idealen van de Oranjerevolutie worden opgeofferd, zal dit niet alleen in Oekraïne zeer te betreuren zijn.”
The Economist

De orkaan Katrina legt de vinger op veel zere plekken in Amerika. President Bush kan daar een les uit trekken, meent The Economist.
„Sinds Katrina is de mening van de wereld over Amerika veranderd. De ramp heeft enkele schokkende waarheden over het land blootgelegd: de bitterheid van een scherpe raciale verdeeldheid, het in de steek laten van de bezitslozen en de zwakte van de infrastructuur. Maar het meest verbazingwekkende en beschamende onthulling is het falen van de regering geweest om hulp te bieden aan mensen op het moment van de grootste nood.

Het wijzen van de beschuldigende vinger is al begonnen, met een federale regering die de lokale regering beschuldigt en een lokale regering die de federale beschuldigt. Maar als Amerika toekomstige catastrofes wil vermijden, moet het meer doen dan ruziën. Het moet de juiste lessen leren van dit veertiendaagse debacle. (…)

Als Bush het Amerikaanse falen met dezelfde kracht wil bestrijden als hij na 11 september islamitisch terrorisme bestreed, heeft hij een kans zijn presidentschap opnieuw te versterken en het herstel van respect in zijn land te herstellen, als hij dat niet doet, zal hij dezelfde weg gaan als zijn vader, namelijk gewond en mank met pension te gaan.”

Frankfurter Allgemeine
In Egypte heeft zittend president Hosni Mubarak (77) de verkiezingen gewonnen. Voor het eerst waren er negen andere kandidaten. De Duitse Frankfurter Allgemeine Zeitung wikt en weegt.

„Sinds Sadats spectaculaire vredesstap eind jaren zeventig heeft de Egyptische politieke klasse begrepen dat men met Israël zaken moet doen. Egypte werd van een Arabische frontstaat een gematigde macht, die een vredesakkoord met Israël sloot. Ondanks tal van crises en ondanks de druk van islamisten en terroristen heeft Mubarak niet aan de afspraken getornd. Weliswaar is de vrede met de voormalige vijand een koude en soms zelfs ijzige, niettemin hebben de Egyptenaren in de afgelopen jaren, zeker niet zonder eigenbelang, zich altijd weer als bemiddelaars en makelaars tussen Israël en de Palestijnen opgeworpen.”
Indigo

Het tijdschrift voor inheemse volken Indigo meldt dat de Zapatisten in Mexico een andere koers gaan varen.
„We willen alleen nu vast duidelijk stellen, om een eind te maken aan speculaties, dat dit ’andere ding’ geen gewapend offensief betreft. We overwegen geenszins de gewapende strijd weer op te pakken. Sinds februari en maart van 1994 is onze enige militaire houding defensief geweest. (…) We nodigen alle inheemsen, arbeiders, campesinos (boeren, MvB) leraren, studenten, huisvrouwen, buren, kleine zelfstandigen, winkeliers, gepensioneerden, gehandicapten, religieuze mannen en vrouwen, geleerden, kunstenaars, intellectuelen (…) uit om individueel of collectief mee te doen met onze campagne voor een ander soort politiek, voor een nationaal links programma en voor een nieuwe grondwet.”