Rabbani kwam in 1934 ter wereld in de stad Haifa, die toen nog in het Britse mandaatgebied Palestina lag. Hij werd als honorair consul in Nederland een van de eerste voorvechters van de Palestijnse zaak. Hij drong er onder meer op aan om in Europees verband of op wereldniveau een soort Marshallplan te lanceren voor de Palestijnen. Hij vond dat Nederland door de steun voor Israël sinds het ontstaan van die staat in 1949, moreel verplicht was ook te pleiten voor steun aan het Palestijnse volk.

Rabbani kwam met dat pleidooi als voorzitter van de Stichting Palestina Nederland. Hij is ook voorzitter geweest van de Palestijnse Nationale Raad. Ondanks zijn pro-Palestijnse standpunten, liet hij zich geregeld kritisch uit over de rol van PLO-leider Yasser Arafat.

Tijdens de oliecrisis in 1973 kreeg Rabbani in de functie van honorair consul van Koeweit en Jordanië grote bekendheid. Het satirische NCRV-televisieprogramma Farce Majeure overhandigde destijds het eerste singletje van het liedje Kiele kiele Koeweit persoonlijk aan Rabbani.

Het vijfkoppige team van Farce Majeure, onder leiding van tekstschrijver Alexander Pola, had zich voor het bezoek aan Rabbani verkleed als oliesjeik. Dat leidde tot een diplomatieke rel. De Nederlandse zaakgelastigde in het oliestaatje moest bij de Koeweitse regering op het matje komen om de inhoud van het liedje te verklaren.

Rabbani speelde als honorair consul een bemiddelende rol in de handelscontacten tussen Nederland en de Arabische wereld. In 1979 richtte hij de Lutfia Rabbani Stichting op, die hij naar zijn moeder had vernoemd. Deze stichting zet zich in voor uitwisselingsprojecten op onderwijsgebied tussen Nederland en de Arabische wereld.