Christenen zijn nog te veel richtingwijzers, zei jeugdevangelist Kalkman. „Ze staan op hun sokkel en wijzen maar. Dáár is God, dáár moet je heen.” Tevergeefs. „Als richtingwijzers alleen, hoe nuttig ook, maken ze buitenkerkelijken niet langer enthousiast.” Zeker de jonge generatie niet. Kalkman: „Jongeren van nu zijn relationeel, gericht op ontmoeting. Echtheid is voor hen belangrijker dan waarheid. Ze moeten ergens een goed gevoel bij hebben. Ze willen ook ergens bij horen.”

Het nieuwe beleidsplan van De Windroos is gebaseerd op deze „beknopte analyse van de huidige jeugdcultuur”, meldde Kalkman. „Wat ons voor ogen staat, is dat christenen van hun sokkels afkomen en de jungle ingaan. Mens worden met de mensen. Evangelisatie mag niet langer een hobby zijn van overactieve christenen met een teveel aan enthousiasme. Gelovigen moeten, in Jezus’ spoor en met Hem in het hart, de ander opzoeken. Open, transparant en met een missie. Van zulke ontmoetingen worden ze zelf ook rijker. Outside-in, zeg maar.”

En dan geldt, wat Kalkman betreft: jong geleerd is oud gedaan. „De Windroos wil veel energie gaan steken in de vorming van kinderen en jongeren voor het evangelisatiewerk. Ze moeten van jongsaf leren dat andersdenkenden ook mensen zijn. En echt: we weten vaak niet half hoeveel invloed kinderen kunnen uitoefenen op hun vriendjes. Ze zijn het vijfde Evangelie. De eerste vier worden weinig meer gelezen; het vijfde wel.” Veel ziet De Windroos dan ook in „ontmoetingsplekken, waar christenen en niet-christenen elkaar treffen. Survivals bijvoorbeeld.”

Kalkman was donderdagavond een van de sprekers op de bezinningsbijeenkomst in Nijkerk, gehouden ter gelegenheid van de jaarvergadering van de hervormde bond voor Inwendige Zending (IZB). Dr. J. Hoek, onder meer docent aan de Christelijke Hogeschool Ede, had tot taak enkele kritische kanttekeningen bij zijn betoog te plaatsen.

Wijst De Windroos in de goede richting? was de vraag die dr. Hoek opwierp. „Ik kan me goed voorstellen dat er bedenkingen rijzen bij dit beleidsplan. Maar”, stelde hij, „de gemeenten zijn geroepen deze niet te laten functioneren als belemmeringen en obstakels voor het zo noodzakelijke jeugdevangelisatiewerk.”

Dr. Hoek noemde het echter „onmisbaar dat onze jonge mensen de vijandige en goddeloze wereld in zichzelf leren ontdekken en onder ogen zien. Alleen vanuit de geloofskennis van onze ellende kunnen we de open confrontatie en communicatie met de wereld aan. Wanneer onze zondekennis oppervlakkig is geworden en ons geloof in het Evangelie de diepte van verwondering over Gods ontferming mist, gaan we in de ontmoeting met niet-gelovigen voor de bijl.”

De predikant pleitte voor een grondige toerusting van de jongeren in de gemeente, onder meer door middel van de catechese. „Daarbij is de klemmende vraag of ik in het koninkrijk van God zal mogen binnengaan geen achterhaalde vraag, geen piëtistische versmalling, maar een uiterst relevante vraag, die levenslang actueel blijft”, zo stemde dr. Hoek in met het referaat van prof. dr. A. de Reuver op de jaarvergadering van de Gereformeerde Bond, afgelopen woensdag.

Zondekennis, zelfkennis en geworteld-zijn aan de ene kant; openheid, ontmoeting en missie aan de andere kant: hoe komen de lijnen van Hoek en Kalkman bij elkaar? vroeg dr. P. J. Visser de sprekers tijdens de forumdiscussie. „En twee: is er ook nagedacht over de gevaren die de ontmoeting tussen vaak nog onzekere christenjongeren en andersdenkenden in zich heeft?”

„Ik proef in deze vragen toch weer iets van een grens-, een maatdenken”, merkte Kalkman op. „Natuurlijk moeten we wijs met jonge gelovigen omgaan. We moeten hen coachen. Maar feit is wel dat luitjes die net tot geloof zijn gekomen een enthousiast verhaal te vertellen hebben. Ze zijn in Christus en door middel van de ontmoeting komt Hij ook tot anderen. En dan zorgt de Geest wel verder.”