Met de eis van levenslang is de officier van justitie dinsdag duidelijk verder gegaan dan het vonnis dat Volkert van der G. twee jaar geleden kreeg toegemeten. Destijds spraken de bewonderaars van Fortuyn er schande van dat de moordenaar van hun held op die manier na twaalf jaar weer op vrije voeten zou zijn.Door levenslang te eisen tegen Mohammed B. ging de officier tot aan de grens. Een zwaardere straf kent ons rechtssysteem niet. De doodstraf, die hier zeker op z’n plaats zou zijn, is al in de 19e eeuw afgeschaft.

We hebben hier te maken met iemand die weloverwogen en koelbloedig gemoord heeft. Bij de schietpartij die daarop volgde, poogde hij ook politiemensen te doden.

Bovendien is volstrekt duidelijk dat hij op geen enkele manier spijt heeft van zijn afschuwelijke daad. Als hij vrij komt, zou hij het zo weer doen. Levenslange opsluiting is dan het enige antwoord: vanwege de ernst van de zaak en ter bescherming van de maatschappij.

Dat hij daarbij gedreven wordt door religieuze motieven, is bepaald geen verontschuldiging. Je kunt erover twisten of je nog iets meer begrip moet hebben voor een huurmoordenaar die het louter voor het geld doet of voor iemand die een moord pleegt uit religieuze of ideologische motieven. In beide gevallen gaat het om een ernstige schending van de rechtsorde. In beide gevallen is er sprake van een groot kwaad.

Het feit dat het slachtoffer van Mohammed B. hem en de moslimgemeenschap getergd had met zijn uitermate beledigende opmerkingen over de islam verklaart wel waarom Theo van Gogh vermoord werd, maar is uiteraard geen rechtvaardiging. Er is geen reden om de vrijheid van meningsuiting zo op te rekken en zozeer te verabsoluteren dat zo ongeveer alles gezegd en iedereen beledigd mag worden. Maar het is in ieder geval verkeerd als degene die zich beledigd voelt, de doodstraf gaat toepassen.

Hoewel er wel allerlei vermoedens zijn, kon de officier van justitie niet hardmaken dat Mohammed B. bij het beramen en uitvoeren van zijn moord hulp gehad heeft van anderen. Maar het lijdt geen twijfel dat een groot aantal mensen in de moslimgemeenschap wel begrip voor de moordenaar kan opbrengen. Van een niet te verwaarlozen aantal valt zelfs te vrezen dat ze het eigenlijk wel eens zijn met de moord en hem eerder als een geloofsheld dan als een misdadiger zien.

Zowel een felle haat tegen de ongelovigen als diepe frustratie over de (al dan niet vermeende) achterstelling waarmee zij in onze maatschappij geconfronteerd worden, brengt hen tot deze bedenkelijke en gevaarlijke standpunten. De grote vraag is hoe we daarmee moeten omgaan. Dit ook in het licht van de recente aanslagen in Londen.

Mohammed B. was niet alleen bereid om voor zijn geloof grote risico’s te lopen, in feite hoopte hij als martelaar te sterven. Omdat onze politie niet zo schietlustig is, mislukte het laatste onderdeel van zijn actie, maar in feite was hij niet anders dan een zelfmoordterrorist.

Het is een huiveringwekkend perspectief te weten dat er nog veel meer van zulke Mohammeds rondlopen.