Zendingspredikant ds. C. van den Berg zei dit donderdag tijdens een jongerenavond van Stichting Reformatorisch Appél (SRA).

De zaal van het Hervormd Centrum in Hardinxveld-Giessendam is met zo’n 400 mensen meer dan gevuld. Er moeten zelfs stoelen op het podium worden gezet. Ds. Van den Berg, werkzaam in Azië als projectbegeleider voor de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) en Bonisa Zending, spreekt over het onderwerp ”Hoe wordt mijn eigen ’ik’ gebroken?”. De predikant is aan het eind van zijn verlofperiode en vertrekt dinsdag met zijn vrouw en een deel van het gezin.

Ds. Van den Berg kiest zijn uitgangspunt in Jesaja 38, waar koning Hizkia verslag doet van de aankondiging van zijn dood en van zijn wonderbare genezing. De predikant vraagt de aanwezigen om de boodschap aan Hizkia op hun eigen leven toe te passen. „Zijn we gereed om te sterven? Waarom brengt dat zo’n schok teweeg?”

Volgens de predikant zijn mensen geneigd een te positief zelfbeeld te hebben. „Als zo’n tijding komt, dan vallen onze te optimistische levensverwachtingen weg en gaan de fundamenten schudden. De Heere gebruikt dit om te laten merken hoe klein, hoe nietig, hoe hulpeloos je bent. Wie niet wedergeboren is, beschouwt zichzelf te positief, meent ook op anderen een goede kijk te hebben en leeft in de waan dat de Heere op dezelfde wijze over jou denkt.” Volgens ds. Van den Berg komt juist hierin een radicale verandering tijdens en na de bekering.

De zendingspredikant onderscheidt vijf „momenten”: de eigenwaarde, de eigendunk, de eigen gerechtigheid, de eigen onwaardigheid en de wetenschap het eigendom van Christus te zijn. „Bij de bekering krijgt de eigenwaarde een knak, maar het is een misvatting dat het gevoel van eigenwaarde ophoudt. De Heere wil dat we ophouden onszelf te verheerlijken en onze geschiktheden voor God en Zijn dienst beschikbaar stellen.”

De predikant noemt eigendunk een dodelijke kwaal, waarmee veel koningen van Israël behept waren. „Bij wie het ”ik” is gebroken, komt de houding om God alle eer te geven. Dat is het tegenovergestelde van eigendunk.”

Een typerende uiting van eigengerechtigheid vindt ds. Van den Berg in de gelijkenis van de farizeeër en de tollenaar. De eigengerechtige wijst volgens hem allereerst naar het slechte in een ander, om vervolgens de eigen goede daden te roemen. „Dergelijke schijnvromen schermen met de wet en de Bijbel. Zolang de eigengerechtigheid hoogtij viert, is er geen plaats voor Christus. De tollenaar heeft zichzelf gezien met andere ogen. Hij ging nadenken hoe God over hem dacht en wist dat God met ander ogen naar hem keek.”

Ds. Van den Berg vertelt hoe hij zelf soms in de strik van hoogmoed viel, vooral omdat hij zo graag ’gevierd’ wilde zijn. „Juist toen werd de eigen onwaardigheid diep ingeleefd en kwam de roeping voor het zendingswerk in het Verre Oosten.”

In zijn vijfde punt legt de zendingspredikant uit hoe de afbraak van jezelf onlosmakelijk verbonden is aan de opbouw in Christus. „U denkt toch niet dat God vergevende liefde wegschenkt aan goede en oprecht vrome mensen? Aan mensen die eindelijk eens echt bidden kunnen? Nee, de Heere houdt Zijn armen de ganse dag uitgestrekt om arme zondaren te ontvangen.”

Waarom komt er in Nederland geen opwekking en daarginds wel? Is er nog hoop voor ons land? Ds. Van den Berg raadt aan vooral bij het Woord te blijven. „Het geloof kan nooit genoeg van God verwachten. Tijdens mijn verlof heeft de kerkelijke verscheurdheid ons veel pijn gedaan. Voor de reformatorische gezindte is in het bijzonder de zelfvoldaanheid een obstakel. Hier is de materiële welvaart een sta-in-de-weg, daarginds heeft het lezen van een eenvoudige kinderbijbel al een levensverandering tot gevolg.”