Kerk & religie

„Hay que orar”

Alberto is een man van rond de 40 jaar. Vanuit een „warm en veranderd” hart is hij betrokken bij zijn arme naasten. Hij zit vol geestdrift en is altijd genegen om trieste verhalen aan te horen. Van richtingzoekende jongelui tot hulpzoekende, ronddwalende voorgangers van evangelische kerken.

14 May 2002 10:07Gewijzigd op 13 November 2020 23:34

Alberto lijkt er voor iedereen te zijn. ’s Avonds zit zijn huis vaak vol met genodigden. Samen denken ze na over theologische onderwerpen. Regelmatig gaat Alberto op persoonlijke titel voor in vrije groeperingen. Op zijn werk, voor de diaconale stichting Esteban, is hij niet alleen een vraagbaak voor zijn collega’s. Ook voor de vele kerken die van onze programma’s gebruikmaken staat hij altijd klaar.

Vanwege zijn positieve houding gaven we hem ruimte en vertrouwen. Helaas bleek dat veel werkbelangen erg verstrengeld waren met zijn persoonlijke belangen. Dat gaf vragen. Van zijn collega’s, van participerende kerken, maar ook van mensen uit zijn eigen gemeente. Is Alberto wel een echte christen? Allerlei onduidelijke zaakjes kwamen bovendrijven. Bij verdere navraag klopten ook zijn twee internationale doctorstitels niet. Alberto koos eieren voor zijn geld en bereidt hij zich nu voor op zijn vertrek, terug naar zijn geboorteplaats.

Gelukkig is dr. Galo Granados de la Cruz (50), bestuursvoorzitter van de stichting, altijd bereid over moeilijke situaties als deze mee te denken. Hij is lang niet zo snel van tong als Alberto, maar het waarheidsgehalte van zijn woorden is vele malen hoger. De Heere brak zijn leven toen zijn oudste dochter op 14-jarige leeftijd plotseling stierf. „God sloeg me naar Hem toe.”

Daarna wilde hij met zijn vrouw alleen nog maar dienend bezig zijn, „want spreektalenten heb ik niet.” De weinige winst uit zijn apotheekje gebruikt hij om een christelijk schooltje in een van de sloppenwijken draaiende te houden. Zijn vrouw geeft daar overdag belangeloos les.

Wanneer we met mensen als Alberto of met andere problemen in onze maag zitten, merkt hij lachend maar gemeend op: „Hay que orar, hermano.” Dr. Galo heeft niet zo vaak slimme oplossingen, maar wijst wel steeds opnieuw de goede weg aan: door het gebed afhankelijk van God zijn. Voor zulke mensen kunnen we echt dankbaar zijn!

Dit is het tweede deel in een serie. In de week voorafgaand aan het pinksterfeest berichten zendingsarbeiders vanuit verschillende delen van de wereld over hun werk.

RD.nl in uw mailbox?

Ontvang onze wekelijkse nieuwsbrief om op de hoogte te blijven.

Hebt u een taalfout gezien? Mail naar redactie@rd.nl

Home

Krant

Media

Puzzels

Meer