Het lijkt erop dat haar partij, de christen-democratische CDU, het met haar eens is. Partijfunctionarissen verklaarden maandag eensgezind dat de sobere Oost-Duitse dochter van een protestantse predikant maandag naar voren zal worden geschoven om bij de komende verkiezingen met Gerhard Schröder de strijd om het bondskanselierschap aan te gaan. Als de CDU wint, wordt ze de eerste vrouwelijke bondskanselier.

Hoewel Merkel al jaren partijvoorzitster is, is de keus voor haar toch enigszins opmerkelijk. De conservatieve gouverneur van Nedersaksen, Christian Wulff, is volgens opiniepeilingen populairder. Hij zei maandag echter dat hij zich niet beschikbaar stelt als kandidaat. Merkels CDU doet het de laatste tijd goed, maar Merkels positie is niet onomstreden geweest, vanwege een overvloed aan rivalen en de nog steeds meespelende scheiding tussen Oost- en West-Duitsland.

Hoewel geboren in Hamburg, groeide de 50-jarige Merkel op in het Oost-Duitse Templin. Haar vader de predikant verhuisde met zijn gezin daarnaartoe toen ze 3 jaar oud was. Merkel studeerde natuurkunde en werkte als onderzoekster in Oost-Berlijn. Haar politieke carrière begon pas in 1989, toen ze lid werd van een democratiseringsbeweging.

In 1990 sloot ze zich aan bij de CDU. Onder kanselier Helmut Kohl, die haar in die tijd liefkozend „mijn meisje” noemde, diende ze als minister van Vrouwenzaken en Milieu. Zelf zei ze eens dat Kohl haar deze posten toeschoof omdat ze „vrouw, jong en Oost-Duits” was, maar zelfs haar grootste critici vonden haar een goede minister.

Kohls ”meisje” groeide uit tot een doorgewinterde politica. Toen Kohl als oud-bondskanselier in 1999 in opspraak kwam omdat hij verdachte donaties via geheime bankrekeningen naar politici had gesluisd, liet ze haar leermeester keihard vallen. Als secretaris-generaal van de CDU dwong ze Kohl openheid van zaken te geven over de affaire. Toen het financiële schandaal ook Kohls opvolger als partijvoorzitter, Wolfgang Schäuble, de kop kostte, volgde Merkel hem in april 2000 op. Voor de verkiezingen van 2002 moest Merkel evenwel plaatsmaken voor de Beierse premier Edmund Stoiber, die verloor van Schröder.

Merkel verschilt op een aantal punten duidelijk van mening met Schröder. Zo bekritiseerde ze Schröders verkiezingstactiek: zijn felle oppositie tegen de door de Amerikanen geleide oorlog in Irak. Merkel beschuldigde Schröder van het inspelen op latent antiamerikanisme. Een goede verstandhouding met de Verenigde Staten is volgens haar een essentieel onderdeel van de Duitse buitenlandse politiek. „Iedereen die militaire actie afwijst als een laatste middel, verzwakt de druk die op dictators moet worden uitgeoefend en brengt op die manier oorlog juist dichterbij”, zei ze voor de invasie van Irak.

Merkel is, in tegenstelling tot Schröder, tegenstander van een lidmaatschap van Turkije van de Europese Unie. Het grote islamitische land is volgens haar een te grote financiële en culturele last voor de EU. Ze bepleit een partnerschap, dat ze echter nog nauwelijks heeft omschreven. Hoewel ze de lasten van het bedrijfsleven probeert te verlichten, heeft ze duidelijk laten weten dat ze de grondvesten van de welzijnsstaat onderschrijft. Ze is niet van plan een grootschalige aanval uit te voeren op de vakbonden.

Merkel kan een gematigde conservatief worden genoemd. Zij is bijvoorbeeld geen uitgesproken tegenstander van abortus. Liever haalt ze ertoe vrouwen over hun zwangerschappen niet te laten afbreken. Abortus verbieden wil ze niet. In haar campagne zal de bestrijding van de werkloosheid het voornaamste onderwerp zijn, zo kondigde de 50-jarige politica maandag aan.