Eigenlijk had de synode daar in april al toe besloten, maar de preses, ds. P. Niemeijer, benadrukte toen het belang van een zorgvuldige procedure. Tot een definitief besluit kwam het tijdens die vergadering daarom niet.

De synode beveelt het gebruik van de NBV „hartelijk” aan. Zo stelt zij vast dat het taalgebruik van de Nieuwe Vertaling uit 1951 verouderd is. En „uniformiteit in het gebruik van de bijbelvertaling ondersteunt de vertrouwdheid met en het vasthouden van karakteristieke bijbelse formuleringen.”

Als kerkenraden het „in bijzondere situaties” wenselijk achten een andere bijbelvertaling te gebruiken, zoals de Groot Nieuws Bijbel (1996), dan mag dat. Wel „dienen zij zich ervan bewust te zijn dat dit een bijbelvertaling is die de kerken niet aanvaard hebben na gezamenlijk overleg.”

De synode besloot verder de kerken en kerkleden te wijzen op de mogelijkheid om „vanuit een positieve intentie hun bijdrage te leveren aan het door het Nederlands Bijbelgenootschap aangekondigde proces van evaluatie en revisie.” Meerdere afgevaardigden wezen er tijdens de bespreking echter op „dat we kerkleden hiermee niet de indruk moeten geven dat de NBV nog onaf is, dat zij er nog van alles aan kunnen veranderen.” Ouderling A. Flipse (Middelburg): „Het is toch geen interimbijbel, geen Bijbel met een houdbaarheidsdatum?”

Preses ds. Niemeijer sprak na het nemen van de besluiten van een „bijzonder moment voor onze kerken.”