”Moedige harten”
Auteur: Linda Chaikin; vert. Lia van Aken
Uitgeverij: Kok, Kampen, 2004
ISBN 90 435 0953 1
Pagina’s: 448
Prijs: € 19,95. Voor wie van lekker spannend houdt en aan geloofwaardigheid niet al te zeer hecht, is ”Moedige harten” van Linda Chaikin een leuk boek.

Heb je het eerste deel niet gelezen, dan krijg je bij dit vervolg nu en dan wel het gevoel dat je iets ontgaat. Maar de planken kraken zo geheimzinnig, er klinken zo veel mysterieuze voetstappen en dat badkamerraampje blijft zo hardnekkig klepperen dat je als lezer toch meegesleept wordt.

Aanvankelijk zit hoofdpersoon Allison nog als verpleegster ten tijde van de Eerste Wereldoorlog in de buurt van Bagdad. Haar grote liefde kolonel Bret (met wie het niks kan worden, terwijl het natuurlijk toch wat wordt) zorgt er echter voor dat ze uit die nachtmerrie weggaat. Ze reist naar haar ouderlijk huis in Port Said en hoewel je dan al eenderde van de roman gehad hebt, begint het eigenlijke verhaal daar pas echt.

Want hier ontvangt Allison een geheimzinnig briefje van een kennis uit Caïro wier man in het vorige boek vermoord is. Deze Sarah vraagt haar dringend te komen. Allison gaat bij Sarah logeren.

Enge dingen
Bret Holden blijkt inmiddels eveneens in Caïro te zijn. Zonder dat Allison het weet, is hij voortdurend in de buurt om haar te beschermen, en dat is maar goed ook. Er gebeuren enge dingen in het griezelige huis van Sarah. De zaak escaleert als Alison het dode lichaam van Alisons kokkin vindt. Er moeten nog twee doden vallen voordat duidelijk wordt dat het allemaal draait om een archeologische schat van grote waarde.

De manier waarop Alison en Bret staande blijven in deze spannende situatie is niet altijd even geloofwaardig. Terwijl anderen een levenslang trauma zouden overhouden aan wat zij meemaken, gaan zij al snel weer op in elkaar. Het godsvertrouwen van Alison wordt soms wel ontroerend verwoord, in andere passages komen de geloofsbeleving en -uiting typisch Amerikaans over. „Niet te geloven! (…) Ik dacht dat je in Jeruzalem werd vastgehouden door de Turken. Wil je zeggen dat ik onnodig al die tijd voor je gebeden heb?”

De zinnen in deze roman lopen lang niet altijd goed. Uitdrukkingen als „Aha, nu komen we ergens” (als niet concreet ergens komen bedoeld wordt) zijn niet Nederlands. Zinnen als deze evenmin: „Opgewonden als ze was om thuis te zijn en vol nieuwsgierigheid naar neven over wie haar moeder nooit gesproken had - verdere informatie moest wachten.”