De resultaten zijn vrijdag bekendgemaakt in het wetenschappelijke blad The Lancet. Bij 143 van de 253 onderzochte Belgische sterfgevallen (57 procent) in 2000 zei de arts dat hij het overlijden een handje had geholpen of het risico op een sneller overlijden hadden genomen. Ze stopten een behandeling of gaven pijnstillers die het leven konden bekorten. In zeventien gevallen werd een dodend middel gegeven. De meeste artsen vonden het bij hun taak horen de kleintjes onnodig lijden te besparen.

In Nederland herhaalden de onderzoekers van het Erasmus Medisch Centrum en het VU Medisch Centrum in 2001 een vragenlijst uit 1995. Hieruit blijkt dat er niet veel veranderd is.

In 1995 overleden 1041 kinderen jonger dan 1 jaar, in 2001 stierven 1088 baby’s in die leeftijdsgroep. De onderzoekers bestudeerden 347 gevallen tussen augustus en november 2001 (in 1995 waren dat er 338). 20 Procent van deze kinderen overleed onverwacht. Bij 68 procent was er sprake van een medische beslissing over het leven van dit kind (in 1995 62 procent).

Bij 63 procent werd besloten om te stoppen met een behandeling die het kind in leven hield. Ongeveer de helft van deze kinderen kreeg na het stoppen van de behandeling, medicijnen om pijn of symptomen te bestrijden, die echter ook het sterven konden bespoedigen. In 8 procent kreeg het kind na het stoppen van de behandeling medicijnen met de expliciete bedoeling om het sterven te bespoedigen. Actieve levensbeëindiging bij zuigelingen die niet afhankelijk waren van levensverlengende behandeling bleef net als in 1995 stabiel op 1 procent van alle sterftegevallen.

In geen van de gevallen was er sprake van euthanasie, oftewel levensbeëindiging op verzoek. Levensbeëindigend handelen bij wilsonbekwamen, en dus ook baby’s, is zowel in Nederland als in België verboden. Staatssecretaris Ross (Volksgezondheid) en minister Donner (Justitie) werken nog aan een standpunt over dit onderwerp. Ze zijn van plan om daar nog voor de zomer mee te komen.