Zo er ooit enige reden van een mens kracht doet op een gemoed, dan is het die wanneer iemand afscheid neemt uit het leven. Of het is bij het vertrek naar verre landen, als er afscheid genomen wordt van zijn vrienden. De ondervinding leert ons dat zelfs het hart van de vijanden daaronder week wordt. Hun ogen worden een bron van tranen en hun lippen spreken de allerteerste woorden bij het allerlaatste vaarwel.Inzonderheid ziet men dit ook wanneer een wettige dienaar bij een Goddelijke roeping de nauwe band met zijn gemeente los moet maken. Het is niet zonder reden, mijn toehoorders, dat dan de gemoedsbewegingen zo groot en de harten voor de waarheid meer vatbaar zijn. Dan worden de overgebleven vonkjes van voorgaande liefde of genegenheden, die anders onder de as gesmoord lagen, weer eens aangeroerd en in een meerdere of mindere vlam gezet. Dan worden de hartstochten van de mensen meer gaande gemaakt. Het sluimerende geweten van veel zondaren wordt dan wakker en beschuldigt hen van veel zonden en plichten jegens God en Zijn dienaren. Zij zien met meer indruk dan voorheen dat zij het liefelijk aanbod van genade schandelijk versmaad en de dag van de zaligheid veracht hebben. Dan komen bij het scheiden wel eens gedachten van dood en eeuwigheid te binnen en ontroeren hun geest.

W. Themmen, predikant te Nieuwe Pekela (Op- en aftocht van een geestelijke wachter, 1730)