iD–L is met TNO Bouw en het Centrum voor Lichtgewicht Constructies de afgelopen jaren betrokken geweest bij de ontwikkeling van de houten vangrail. Zij deden dat in opdracht van Rijkswaterstaat, TU Delft en Centrum Hout.

Rijkswaterstaat raakte jaren ’90 gecharmeerd van de houten vangrail. De geleiderails zouden veiliger zijn voor het verkeer dan het stalen exemplaar. Bovendien wilde de dienst iets doen tegen het weglekken van zink uit de stalen rails naar het grondwater.

De houten vangrail ziet er anders uit dan de stalen variant. Het heeft aan de wegzijde gebogen houten bogen die in verbinding staan met een houten frame daarachter. De bogen absorberen de eerste klap na een botsing, waardoor de kans op ernstig letsel sterk afneemt.

Volgens Europese veiligheidseisen mogen er in personenauto’s geen ernstige gewonden vallen als het voertuig met 100 km/u en onder een hoek van twintig graden de constructie raakt. Proeven op een testbaan bij Lelystad hebben aangetoond dat de houten rails voldoen aan de Europese norm.