De voormalige kolonel zei zowel joden als Arabieren de wacht aan. De Palestijnse Autoriteit wil dat hij z’n verontschuldiging aanbiedt. De ruzie demonstreert hoe mensen slechts politicus spelen, maar eigenlijk uiterst gevaarlijk en voor zo’n functie ongeschikt zijn. Of komt deze kwestie Abbas juist heel goed uit? De opvolger van Arafat krijgt in elk geval de kans om -door Gadaffi ter verantwoording te roepen- het groepsgevoel van de Palestijnen te versterken.

De Libische leider noemde woensdag tijdens de Arabische top in Algiers zowel de Israëli’s als de Palestijnen idioten. ”Idioot” betekent: stompzinnig, of dwaas. Joden zijn in de loop der eeuwen gewend geraakt aan zulke typeringen. Maar Arabieren raken geëmotioneerd. Het kan pijn veroorzaken als mensen onvriendelijk doen. Zeker als een al dan niet vermeende vriend aan het schelden slaat. Ruzie demonstreert verdeeldheid. Ze biedt Sharon de kans om in z’n vuistje te lachen.

Waarom typeerde de Libische leider de beide partijen in het conflict om Israël als idioten? Hij zei dat „joden bij bosjes om het leven komen omdat zij op de Westoever en de Gazastrook zitten.” Als deze regio’s zo belangrijk voor ze zijn, „waarom hebben ze die dan niet eerder bezet?” vroeg hij zich af. Maar Gadaffi noemde ook de Palestijnen idioten. Omdat zij zich de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in 1967 lieten ontnemen.

De manier waarop de Libische leider over de zogenaamde bezetting van de Westelijke Jordaanoever spreekt, toont dat hij de zaken niet helder wil zien. Israël nam niet voor z’n plezier dat gebied over. Zodra de staat Israël op 14 mei 1948 was uitgeroepen, vielen Egyptische, Syrische, Iraakse en Jordaanse troepen Israël binnen. Het Jordaanse leger bezette grote delen van de Westoever. Pas toen Arabische landen Israël in 1967 dreigden aan te vallen, veroverde het de Westelijke Jordaanoever op Jordanië. En Jordanië deed in 1988 formeel afstand van dat gebied.

De voormalige kolonel staat overigens bekend om zijn dikwijls onwijze uitspraken en daden. Hij is altijd al een vreemde kerel geweest. Enerzijds steunde hij na zijn staatsgreep in 1969 openlijk revolutionaire en terroristische organisaties. Anderzijds beloofde hij -toen in 1995 het parlement geen post op de begroting zette voor defensie- een pacifistische politiek. Maar tegelijk betitelde hij Arafat smalend als „de Israëlische politiecommissaris van Jericho en Gaza.”

Toen in juni 2004 de voormalige president van de Verenigde Staten, Reagan, overleed, zei Gadaffi dat hij „te vroeg” was gestorven. Met een verbijsterend argument: Nu viel er geen strafvervolging tegen Reagan meer in te stellen wegens diens oorlogsmisdaden.

Uiteindelijk valt er overigens voor Sharon niet veel te lachen. Gadaffi bagatelliseert de agressie van de Palestijnen. Hij suggereert dat ze recht hebben op de zogenoemde bezette gebieden en dat die niet belangrijk zijn voor Israël. De consequentie is dat de joden beter kunnen opkrassen. Dat speelt de Palestijnen in de kaart. Sharon lijkt zich er door zijn ontruiming van de joodse nederzettingen bij neer te leggen.

En ondertussen werkt de orthodoxe Shas-partij zich in de nesten door tegen een referendum over de ontruiming van de joodse nederzettingen te stemmen. Want ook zonder referendum gaat het verlaten van de bedoelde gebieden onvermijdelijk voort.