Nederland wil als enige lidstaat dat alle jeugdigen van onder de achttien jaar onder de beoogde Europese beschermingsmaatregelen vallen. De andere veertien bepleiten dat die alleen zullen gelden voor jongeren tot de leeftijd waarop de nationale wetgeving seksuele contacten toestaat. Die grens verschilt van land tot land. Bij ons ligt die bij zestien jaar.

Concreet draait het om het harmoniseren van de straffen voor kindermisbruik en bezit en productie van kinderporno. Nederland vindt dat het voorstel van huidig EU-voorzitter Spanje niet ver genoeg gaat. Een diplomaat sprak van „een halfbakken tekst.” Hij verklaarde: „Hiermee maakt Europa zich bij de burger niet geloofwaardig. Een mishandelde 16- of 17-jarige geniet niet overal dezelfde bescherming als jongere kinderen, terwijl dat wel nodig is. Beter geen akkoord dan een slecht akkoord”, luidde zijn conclusie.

Tijdens de discussie in Luxemburg kwam het tot een forse aanvaring tussen Nederland en België. Vooraf was tussen de buren afgesproken dat zij de Nederlandse visie zouden uitdragen. Tot verbazing en verontwaardiging van de vertegenwoordigers van de regering in Den Haag week de Belgische minister Verwilghen af van die lijn en nam hij het standpunt in dat het gezamenlijke beleid niet per se van toepassing hoeft te zijn op 16- en 17-jarigen.

Nederland verdenkt de bewindsman ervan hoe dan ook met een resultaat thuis te willen komen, om niet het verwijt te krijgen besluiteloos te zijn. België heeft een zwaar trauma opgelopen door de affaire-Dutroux. Verwilghen dankt zijn politieke status aan die zaak, doordat hij als relatief onbekend volksvertegenwoordiger onderzoek mocht verrichten in dat verband.