Ds. Yossi Ovadia,  voorganger van de gemeente HaDerech (De Weg), loopt rond om mensen die binnenkomen te ontvangen. In grote letters staat er op een van de muren: „Want Hij is onze vrede, Die beiden één gemaakt heeft en door de tussenmuur, die scheiding maakte, af te breken” (Efeze 2:14).

Deze avond is er geen gewone bijeenkomst. Het is een gebedsbijeenkomst, één dag na alle herdenkingen. Vanuit Nederland ondersteunt Stichting Steun Messiasbelijdende Joden de gemeente al vele jaren en vanuit de hartelijke verbondenheid is het bijzonder om persoonlijk aanwezig te zijn. Zo kunnen we met hen die zo dicht bij het front leven meebidden en meezingen.

Wanneer het ”Avo laset tfillah be’ad ami” (ik zal een gebed uitspreken voor mijn volk) klinkt, komen de tranen

Bijzonder is dat er niet alleen Joden bijeengekomen zijn, maar ook voorgangers en christenen uit de Arabische gemeenschap. De raketten –en de stress over wat nog komen gaat– treffen hen evenzeer. Toen ik aan een Arabische pastor vroeg waarom hij mee gedenkt en mee bidt, antwoordde hij met tranen in zijn ogen: „God is een God van vrede! We zijn één lichaam en net zo veel als deze oorlog Joden pijn doet, doet die ook ons pijn.”

Raketalarm

Het is duidelijk merkbaar dat dit niet een viering is, maar een moment van verootmoediging voor de Heere. Voordat we beginnen legt ds. Ovadia nauwkeurig uit wat we moeten doen als het raketalarm klinkt. Op twintig kilometer van de grens hebben we slechts 30 seconden om een veilig heenkomen te zoeken. Hier is het geen formaliteit. Elke seconde van de bijeenkomst kan het gebeuren.

Dan opent ds. Ovadia het Woord en leest Hosea 10:12: „Het is tijd om de HEERE te zoeken, totdat Hij komt en gerechtigheid over u laat regenen.”

Er wordt gezongen. Het volume is gematigd, de stemmen klinken bij momenten gebroken. „Gezegend is Hij Die komt in de Naam des Heeren” (Psalm 118:26) en „Onze ogen zijn op de Heere totdat Hij ons genadig zij” (Psalm 123). Wanneer het ”Avo laset tfillah be’ad ami” (ik zal een gebed uitspreken voor mijn volk) klinkt, komen de tranen. Dit lied wordt al een jaar lang in vele gemeenten gezongen. Het is een smeekbede om genade.

Het raakt ons om een Arabische voorganger te horen bidden dat het bittere in zoet veranderen zal

Moeders

Voorgangers uit buurtgemeenten leiden de gebeden. Elk van hen volgens een thema. Met een Joodse voorganger bidden we voor de oorlog en roepen we uit met David: „Hoe zijn de helden gevallen!” (2 Sam. 1:19). „Ongeacht de oorlog, de Heere is onze burcht en toeverlaat.” Mensen om ons heen knikken en worden zichtbaar bemoedigd door de boodschap. Daarna nodigt de pastor iedereen die wil uit om een gebed uit te spreken. Velen komen en bidden in het Hebreeuws, Russisch of Engels.

Daarna spreekt een Russisch-Joodse voorganger over de gegijzelden en gevallen soldaten. Twee moeders worden naar voren gehaald, beiden verloren een zoon in Gaza. De oorlog is hier niet op afstand, maar heeft de families en gemeenten diep geraakt. Armen van bemoediging worden om hen heen gelegd en gebeden van troost en kracht klinken. Het raakt ons beiden diep.

Met een Arabische voorganger bidden we voor land en volk. Ook voor de soldaten, ongeacht of ze Joods, Arabisch of Druzisch zijn. In het bijzonder wordt er voorbede gedaan voor gelovige soldaten, opdat ze een licht in de duisternis mogen zijn. Veel soldaten komen voor het eerst oog in oog met de dood te staan. Alleen de Heere kan de vele vragen die in hun harten opkomen beantwoorden. Het raakt ons om een Arabische voorganger te horen bidden dat het bittere in zoet veranderen zal. Hier wordt daadwerkelijk de eenheid in één lichaam ervaren, wat in grote letters reeds op de muur staat.

We eindigen met gebed voor onze vijanden. Het is onmogelijk, maar toch doen we het, omdat de liefde van Christus ons dringt. Samen bidden we of de Heere de geest van misleiding, leugen en haat die zo aanwezig is onder Hamas en Hezbollah zal verbreken. Vanuit Romeinen 5:4 legt ds. Yossi Ovadia nog een keer uit dat onze hoop enkel in Christus is. Deze hoop doet alle angst versmelten. We zingen liederen van hoop en lof. Dit is het meest krachtige wapen dat we hebben, verzekert de voorganger. Wanneer we samen weer naar huis rijden weten we ons zeer bemoedigd.

Ernst Boogert is vorig jaar zomer met zijn vrouw Johanna en hun vijf kinderen verhuisd naar Israël. Zij wonen in Jeruzalem.