Spelen we als volwassenen ook niet regelmatig verstoppertje? Niet letterlijk misschien, maar toch? We laten ons niet altijd aan de ander zien. En soms denken we dat we onszelf wel aan de ander laten zien, maar ziet de ander ons niet. Of we voelen ons in ieder geval niet gezien door de ander. Het kan zomaar gebeuren dat je samen op de bank zit. En jij vertelt een verhaal, je wilt iets delen met je man, vrouw, vriend of vriendin. En wat doet de ander? Die pakt zijn mobiel en luistert met een half oor naar je. Grote kans dat je op zo’n moment zegt (of in ieder geval denkt): „Je mobiel is zeker belangrijker dan ik?” Je voelt je niet gehoord, niet gezien. Je vraagt je af of jij wel belangrijk genoeg bent voor de ander.

We hebben allemaal de behoefte om gezien te worden. Écht gezien te worden. Zie je mij? Zie je wat mij bezighoudt? Zie je waar ik mee worstel, wat ik wil, wat ik doe, hoe ik mijn best doe, waar ik behoefte aan heb? Deze behoefte om gezien te worden speelt in iedere relatie. Het geldt voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Of het nu gaat om ons huwelijk, in vriendschappen, in de klas, op catechisatie of in de kerk. We willen gezien worden, voelen dat we ertoe doen.
Hoe komt het dan dat die puber op catechisatie dat stoere of storende gedrag vertoont? Of die collega die overal kritiek op heeft? Of die vrouw die moppert omdat haar man niets zegt over de lekkere taart die ze met zoveel liefde had gemaakt? Voelt hij of zij zich misschien niet gezien? Roept deze jongen, deze collega, je man of vriendin misschien om jouw aandacht? Nee, hij vraagt echt niet openlijk om jouw steun of begrip. Maar als ik me niet gezien voel, ga ik reageren. Dan ga ik proberen toch gezien te worden. Dan ga ik vechten. Niet rollend over straat, maar de woorden rollen wel uit mijn mond. Klagen over de tekortkomingen van de ander, kritiek leveren, verwijten maken, boos doen. Of ik vlucht weg. Misschien wel letterlijk. Maar het kan ook zijn dat je niet reageert, je mond houdt, niet luistert of dat je over een ander onderwerp begint. Allemaal reacties op het gevoel dat je niet gezien wordt.

„Wat zit er verstopt onder allerlei verstoorde relaties thuis, op school, in de kerk of op het werk?”

Is dit misschien wat er verstopt ligt onder de onenigheid in gezinnen, de onrust in de klas, verstoorde relaties in de kerk of conflicten onder collega’s? Je niet gezien voelen? Het gevoel te hebben dat jij er niet toe doet. Dat het niet uitmaakt waar jij je voor inzet, wat jouw gedachten of wensen zijn. Toch zul je dan zelf tevoorschijn moeten komen uit dat mooie verstopplekje. Dat kan spannend en lastig zijn, de ander zal het niet altijd begrijpen. Maar speel niet langer verstoppertje en geef maar aan dat je je niet gezien voelt. En laten we ook eens anders naar die vechtersbaasjes kijken. Misschien zit er toch iets anders achter verstopt wat we eerder niet hebben gezien.

Wij mensen kunnen voor elkaar dingen verstoppen. Hoe anders is het bij God. Hij ziet ieder mens persoonlijk. Hij kent je niet oppervlakkig, maar tot in het diepste van je gedachten. David schrijft er over in Psalm 139: „HEERE! Gij doorgrondt en kent mij. Gij weet mijn zitten en mijn opstaan; Gij verstaat van verre mijn gedachten.” Hij weet welke gedachten er bij ons bovenkomen. Hij weet wat ons bezighoudt en wat er in ons leeft. Hij weet wat we nodig hebben. Hij ziet ons écht.

De auteur is preventiemedewerker bij Stichting De Vluchtheuvel.