Ds. H. Hofman uit Grand Rapids laat zich niet graag in een hokje plaatsen
Voor wie met ds. H. Hofman (57) uit Grand Rapids praat, worden twee dingen duidelijk: van hokjes en keurslijven houdt hij niet en diep vanbinnen is de geboren Nederlander een Amerikaan.
Niet alleen vanbinnen trouwens. Op zijn zeventiende verhuisde Hofman met zijn ouders mee naar de pastorie van Kalamazoo (Verenigde Staten). Na vijf jaar vroeg hij Amerikaans staatsburgerschap aan. Daarvoor moest hij zijn Nederlandse paspoort inleveren. Toen hij in 2012 predikant werd van de gereformeerde gemeente (gg) te Dordrecht, moest hij zich dan ook vervoegen bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst.
Het vierjarige Dordtse intermezzo ervoer de predikant, die nu 25 jaar in het ambt staat, als verrijkend –„de Heere gaf er veel opening in de verkondiging van het Woord”– maar ook als een cultuurshock. „Ik kwam met een Amerikaanse bril naar Nederland. In Nederland is alles kleinschalig. Er is veel sociale controle. Een doorsnee Amerikaan bemoeit zich niet met een ander.”
Ook het kerkelijk leven van de Netherlands Reformed Congregations (NRC) is anders dan van de Nederlandse zusterkerken. „Vooral de Amerikaanse gemeenten leven hun eigen leventje. Niet zozeer theologisch, maar qua uiterlijkheden. In coronatijd was er bijvoorbeeld in een van onze Canadese gemeentes veel onrust over vaccinatie. In de Amerikaanse gemeenten speelde dat niet.”
Na de periode Dordrecht bleef een zoon van het echtpaar Hofman in Nederland achter. Om onder anderen hem te bezoeken verbleven de twee afgelopen week in de pastorie van de gg te Aalburg. Dinsdag keert ds. Hofman terug naar zijn gemeente in Grand Rapids, die hij sinds tweeënhalf jaar dient.
„Niemand mag de kerk uit gaan en niet weten waar het over ging” - Ds. H. Hofman, predikant nrc Grand Rapids
De pijl ligt verder
Tussen Dordrecht en Grand Rapids stond ds. Hofman in de gemeente waar zijn vader eerder stond: Kalamazoo. In 2021 vond daar een scheuring plaats, waardoor de Kalamazoo Reformed Church ontstond. Daarover wil hij niets kwijt, behalve dat het „heel veel” met hem en de gemeente deed.
Ds. Hofman werd door het curatorium van de NRC toegelaten toen hij zich er voor de vierde keer meldde, 28 jaar oud. „De jaren daarvoor waren zeer onrustig. Totdat de Heere de hele zaak radicaal overnam vanuit Jozua 5: „Ik ben de Vorst van het heir des HEEREN; Ik ben nu gekomen.””
Een van de dingen die de predikant leerde in de afgelopen 25 jaar is: preek direct en eenvoudig. „Niemand mag de kerk uit gaan en niet weten waar het over ging.” Dat verlangen naar helderheid verklaart ook een van ds. Hofmans boeken: ”De pijl ligt verder”, over gangbare uitdrukkingen die al dan niet uit de Bijbel komen. „Men weet soms totaal niet waar die over gaan. Ook worden er dingen uit de Bijbel geciteerd die niet kloppen. En door anderen wordt er van armoe weer de gek mee gestoken. Dat raakt me. Ik leg graag uit en vind Bijbels spreken belangrijk.”
Als voorbeeld noemt hij de uitdrukking ”Een Jezus van vijf letters”, die wijst op een inhoudsloos geloof. „Het is wél de Naam Jezus, Die gegeven is tot zaligheid. Het zijn niet zómaar vijf letters. Die uitdrukking zal ik dan ook niet vaak gebruiken.”
„Laat je niet in een keurslijf duwen en ga niet een bepaalde flank paaien”
Keurslijf
Bij de vraag welke auteur hij graag leest, aarzelt ds. Hofman: „Je wordt zo gauw in een vakje geplaatst.” Toch noemt hij wat namen: ds. A. Moerkerken, ds. W.L. Tukker, ds. I. Kievit, Alexander Comrie. Hij is „geschoold in de Nederlandse theologie”, maar leest ook wel puriteinen. In zijn gemeente houdt hij momenteel lezingen over John Bunyans ”Heilige oorlog”. „Bunyan graaft diep en schrijft sprankelend en Bijbels. Ik wil zijn boek niet als sjabloon op de hoorders leggen, maar neem er graag de tijd voor.”
Dát ds. Hofman niet makkelijk in een hokje past, blijkt wel uit het feit dat hij in de breedte van de GG werd beroepen. De predikant, lachend: „Dat is toch mooi?” Het geheim erachter? „Jezelf blijven. Laat je niet in een keurslijf duwen en ga niet een bepaalde flank paaien. Ik denk dat de valkuil van veel predikanten is: bang zijn voor wat een ander over je denkt. Mensen prikken daardoorheen. Een predikant is ook maar een ellendig Adamskind.”
Ds. Hofman stamt uit een predikantenfamilie: zijn vader, oom en opa dienden ook in de GG. „Genade is geen erfgoed, het predikantschap evenmin”, zegt hij daarover. „Ik kan het alleen zien als verwaardiging.” Tegelijk gaat er geen dag voorbij of ds. Hofman denkt aan zijn vader . „Hij dacht verbondsmatig. Hij trok zich op aan het eenzijdige, eeuwige verbond der genade. God werkt in de geslachten. Dat maakt tot op vandaag diepe indruk op mij. Naarmate ik ouder word en terugzie, is alleen de trouw van God de reden dat ik ben wie ik ben.”
