De jongste (12) ziet tegen de reis op. Er is een reisschema, een reisdoel. Maar niets is zeker, weten we sinds vorig jaar, toen we onze jongens diep in de nacht van een Frans stationnetje moesten halen. Dit jaar interrailen we allemaal. Geen auto die ons redt, mochten we stranden. Treinliefde is een niet te doven vuur.

„Vanaf nu hoort alles erbij”, fluister ik de jongste in. „We kunnen er toch niks aan doen. Als je dat bedenkt, is het minder erg.” Een treinreis moet je zien als een wild avontuur, een achtbaan voor de geest. Je valt, je zweeft.

We weten niet of er een Duitse conducteur met ”schlechte Laune” zal zijn, die moeilijk doet over die roepnaam op je pas. We weten niet of de airco werkt, of er vrije stoelen zijn, dicht bij elkaar. Wie onze medereizigers zijn, hoe ze ruiken. Hoe oud het materieel is, of het er niet precies in een donkere tunnel mee ophoudt.

We komen schuin tegenover een uitbundige familie te zitten. Ze doen een spelletje en hebben zo onbekommerd plezier dat de hele coupé er vrolijk (en jaloers) van wordt. Later zitten we in een benauwde ruimte met ongemakkelijke klapstoeltjes, waar een oude dame hulpeloos op de grond belandt, omdat haar stoeltje inklapt terwijl ze zich laat zakken. Vele handen helpen haar omhoog. Goedheid voor het oprapen, soms zie je daar juist tijdens (barre) treinreizen meer van dan ooit.

Een treinreis is als het leven zelf. Het hart van de mens overdenkt zijn reis(schema), maar zijn gangen worden bestuurd. De begrafenis van een geliefde collega zit nog vers in mijn geheugen. Ook op vakantie gegaan en niet meer thuisgekomen. Hier beneden althans niet. Ik luister het lied dat werd afgespeeld toen de kist werd binnengedragen, met daarachter de familie die van verdriet de ene voet nauwelijks voor de andere kreeg. ”Turn your eyes upon Jesus, look full in His wonderful face, and the things of earth wil grow strangely dim…, in the light of His glory and grace.”

Diezelfde smoorhete coupé, met groezelige ramen en verveelde mensen, maar nu met deze muziek eronder. Wat je onderweg leest of luistert, daar heb je als reiziger wél invloed op. Het kan zomaar de omstandigheden dimmen. Zodat je alleen nog maar het verlangde reisdoel ziet. Geen stad, geen aangenaam vakantieverblijf, maar dat wonderlijke, dierbare Gezicht dat ons alle misère van onderweg zal doen vergeten.

„Een treinreis moet je zien als een wild avontuur, een achtbaan voor de geest. Je valt, je zweeft”