Volgens La Haye zitten we in Nederland momenteel in een overgangsperiode. Vijf jaar geleden vestigde de eerste wolf zich in ons land en sindsdien is het aantal gegroeid, tot 51 exemplaren afgelopen winter. Ook het aantal wolvenaanvallen neemt toe. „De wolven moeten nog leren waar in welk deel van het jaar voedsel te vinden is”, legt La Haye uit. „In de loop van de jaren leren ze waar ze herten en zwijnen kunnen vinden en zullen ze zich dus meer richten op wilde prooidieren in plaats van schapen.”

Daarnaast is de verwachting dat wolven minder makkelijk kunnen toeslaan omdat meer en meer landeigenaren maatregelen nemen. Momenteel valt dat volgens La Haye nog flink tegen. Van de wolvenaanvallen in de eerste drie maanden van dit jaar hadden ruim negen op de tien landeigenaren niet de maatregelen genomen die worden voorgeschreven.

Een deel van de agrariërs wil dit uit principe niet, zegt La Haye: „Zij zeggen: de mens staat boven de wolf en de wolf moet weg uit Nederland. Zodra ze maatregelen nemen, accepteren ze dat de wolf er is.” Daarnaast is er een groep die wel wil, maar onder druk van bijvoorbeeld buren geen wolfwerende maatregelen neemt. „En er zijn agrariërs voor wie het heel lastig is om hun dieren te beschermen”, zegt hij. „Zij zetten hun schapen iedere keer op een andere plek en dan is het heel veel werk om telkens de hekken te verplaatsen.”

Voor landeigenaren zijn er in meerdere provincies subsidies beschikbaar om preventieve maatregelen te nemen, maar volgens de wolvenexpert is de ondersteuning vanuit de overheid te beperkt. Rasters zijn duur, het kost veel tijd om ze te plaatsen en bovendien moeten de hekken onderhouden worden. Daarom pleit La Haye voor betere financiële ondersteuning en voor het inzetten van wolvenconsulenten. Zij kunnen agrariërs adviseren over welke maatregelen ze kunnen nemen en bovendien helpen de rasters te plaatsen. „Als we besluiten dat de wolf hier mag leven, moeten we agrariërs ook actief helpen hun dieren te beschermen.”