„Jezus antwoordde en zei tot hem: Voorwaar, voorwaar zeg ik u: Tenzij dat iemand wederom geboren wordt, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien.”

Het gedichtsel der gedachten van ons hart is ten alle dage alleen boos van onze jeugd aan. Daarom moeten wij andermaal geboren en door Gods Geest vernieuwd worden (Johannes 3:3). Wij zitten in de slavernij van de duivel en de zonde, in boeien die wijzelf niet verbreken kunnen. Daarom moeten wij door Jezus, de Zoon van God, worden vrij gemaakt, en dan zullen wij ook waarlijk vrij zijn. Wij liggen in een geestelijke dood. Daarom moeten wij horen de stem van de Zoon van God, en als wij die gehoord hebben, dan zullen wij leven. Onze afkerigheid moet genezen en weggenomen en onze zielen moeten gewillig en genegen worden tot de dienst des Heeren.

Ten slotte weten wij ook dat onze zielen onsterfelijk zijn, en bestemd voor de eindeloze eeuwigheid. De onsterfelijkheid van de ziel, die in het lichaam slechts voor een kleine tijd zijn inwoning heeft, is van de vroegste tijden af zelfs door de blinde heidenen geloofd en beleden, wat ons duidelijk blijkt uit hun bijgelovige gewoonte om aan de doden om raad en hulp te vragen als zij in nood en verlegenheid verkeerden. Dat was een zaak die Israëls wetgever ten strengste verbood aan zijn volk, zoals te zien is in Deuteronomium 18:11. Zie ook Jesaja 8:19, waar de profeet vraagt: Zal men voor de levenden de doden vragen?

Wulfert Floor,
oefenaar te Driebergen

(”Al de eenvoudige oefeningen”, 1913)