Dochter Colombiaanse voorganger: Als papa weggaat, ben ik erg bang dat hem iets overkomt
De afgelopen dagen hoorden we in Colombia heftige verhalen over doodsbedreigingen, moorden en huizen die in brand worden gestoken. Het is de realiteit voor christenen die de toerustingsconferentie bezoeken, aan de rand van de Colombiaanse jungle.
De deelnemers komen uit gebieden die door rebellengroepen en drugskartels worden beheerst. Als ik mijn ogen laat rondgaan, zie ik veel kinderen zitten en vraag ik me af wat het voor hen betekent om in zo’n gevaarlijk gebied te wonen.
We spreken met Victor en Yaleisy. Ze hebben vijf kinderen, in de leeftijd van 7 tot 23 jaar. Het gezin wordt elders opgevangen omdat het eigen huis vernield is door rebellen. De voorganger vertelt dat hij het als Gods roeping ervaart om in gevaarlijke gebieden het Evangelie te brengen en lokale gemeenten te dienen. Dat is niet zonder risico’s. Zo ontving hij een dreigbrief van de rebellengroep waarin hij gemaand werd om te stoppen met evangeliseren. Het is niet het enige: „Een van de kerken die ik diende, is aan flarden geschoten.”
Tijdens het gesprek zit de 12-jarige Carol mee te luisteren. Het is een vrolijk meisje met gekleurde vlechtjes. Wat vindt zij van het werk van haar vader? „Als papa weggaat, ben ik erg bang dat hem iets overkomt.” Haar stem stokt even. De 23-jarige Kelly vult aan: „Ik sta achter mijn vader en zijn werk, maar ik vind het wel moeilijk. Soms slaap ik niet goed.”
Moeder Yaleisy steunt haar man, maar ze is soms ook bang. Het opvoeden van de kinderen in een gevaarlijke omgeving ervaart ze als een geestelijke last. Rebellengroep proberen jongeren te verleiden om voor hen te werken. „We bidden voor onze kinderen, vasten voor hen en brengen soms een hele nacht door in gebed. We letten als ouders ook goed op met wie onze kinderen omgaan. We voeren de geestelijke strijd, zodat ze bewaard worden voor het kwaad.”
Victor is dankbaar dat God in de harten van zijn kinderen werkt. Kelly vertelt: „Met mijn zusje Louisa bid ik twee uur tot per dag to God.” Zo lang? Louisa: „Ik merk dat tijd met God doorbrengen het beste is wat je kunt doen.”
Als we aan het einde van het gesprek kaarten uitdelen van Nederlandse christenen en met hen bidden, komen de tranen. Het raakt hen diep. Yaleisy: „Nu we het zo moeilijk hebben, komen jullie. Het moedigt ons zo sterk aan om door te gaan!”
Richard Groenenboom werkt als woordvoerder en spreker bij SDOK. Afgelopen week bezocht hij een toerustingsconferentie voor vervolgde christenen in Colombia. Slot van drie impressies.
