Een opvallend kenmerk van de NS-wandeling Hollandse Kade is de weidsheid van het landschap waar de route doorheen voert. Je kijkt kilometers ver uit over hoog opgeschoten, bloeiend gras dat in de wind heen en weer wiegt. Binnenkort zal die aanblik wel enigszins veranderen –van rozebruin naar frisgroen– als de boeren dit vogeltjesland gaan maaien. Dat is trouwens ook een grote plus van deze wandeling: de aanwezigheid van allerlei vogels, zowel in de lucht als op de grond. Al is het wel even schrikken als je plotseling geconfronteerd wordt met een broedende, nijdig sissende zwaan.

Deze NS-wandeling bestaat al langer, maar de looprichting is omgedraaid. De tocht begint nu bij station Breukelen, pal naast de A2. Die snelweg laat je al snel achter je, maar is in het vlakke polderlandschap op grote afstand zichtbaar. Als je je omdraait zie je nog lang het verkeer langs de horizon kruipen, als mieren die op weg zijn naar de suikerpot. Richting Woerden is het uitzicht leger. De A12 is niet zichtbaar. Er schuift alleen regelmatig een trein door het beeld, als een eenzame rups.

In de polder is het onwerkelijk rustig. Er zijn nauwelijks mensen buiten, laat staan op pad. Het riet is zo hoog opgeschoten dat de huizen en boerderijen aan de andere kant van het water onzichtbaar zijn.

Ook op het land is er weinig activiteit. De polder is nog even een vrijplaats voor onder andere kieviten en grutto’s. Op de Hollandse Kade komen we blijkbaar te dicht langs een nest. Twee grutto’s doen hun best om ons af te leiden door herhaaldelijk over te vliegen en luid te protesteren.

Als wandelaar heb je een groot deel van de route het rijk alleen. Het traject is voornamelijk onverhard: een graspad over een dijkje of kade, of een soort uitgestoken zandpad van ongeveer een spade breed. Het is best lastig om op een soepele manier afwisselend beide voeten in dat spoor te zetten.

Het eenvoudig te volgen, bewegwijzerde parcours heeft haast louter haakse bochten. Zo hoekig is ook het landschap, dat bestaat uit waterlopen, kaden, bloeiende bermen en smalle akkers. Dat geldt niet voor het laatste deel van de wandeling, langs de kronkelende Rijn. Dit jaagpad heeft al heel oude papieren. In de Romeinse tijd werd het blijkens opgravingen al belopen. Die wetenschap geeft de laatste kilometers naar het station in Woerden nog wat extra charme.