Netanyahu nam het besluit zondag al, maar Israëlische media meldden het nieuws pas maandag. Het oorlogskabinet werd na de aanslagen van 7 oktober opgericht, als onderdeel van de overeenkomst om een regering van nationale eenheid te vormen om gezamenlijk de oorlog tegen Hamas te coördineren.

In het oorlogskabinet, dat uit zes leden bestond, hadden twee leden van de oppositie zitting: Benny Gantz en Gadi Eisenkot. Verder bestond het forum uit minister van Defensie Yoav Galant, leider van de Shaspartij Ariyeh Deri en minister van Strategische Zaken Ron Dermer. Alleen Netanyahu, Gantz en Galant hadden stemrecht.

Gantz en Eisenkot stapten op 9 juni uit de regering van nationale eenheid – en daarmee ook uit het oorlogskabinet. Zij hadden Netanyahu een ultimatum gesteld om met een plan van aanpak voor het verdere verloop van de oorlog in Gaza te komen, maar daar gaf de premier geen gehoor aan.

De ontbinding van het oorlogskabinet werd daarom ook verwacht. „In dit kabinet was voorzien in de coalitieovereenkomst met Gantz, op zijn verzoek”, lichtte Netanyahu zijn besluit toe. „Op het moment dat hij vertrok, was er geen noodzaak meer.”

Meer nog lijkt echter mee te spelen dat Netanyahu wil voorkomen dat de radicaal-rechtse ministers Itamar Ben-Gvir (Nationale Veiligheid) en Bezalel Smotrich tot het oorlogskabinet toetreden. Beide bewindslieden hadden daarom verzocht nadat Gantz en Eisenkot zich hadden teruggetrokken. Dat zou vooral tegen het zere been van de Verenigde Staten zijn, die het oorlogskabinet beschouwden als een gematigd overlegorgaan, waar geen extreme besluiten werden genomen.

Passeren

Netanyahu kondigde aan dat hij voortaan in kleiner comité en op ad-hocbasis over specifieke kwesties zal overleggen. Deze „raadplegingen”, zoals de premier ze betitelt, geven hem eveneens de mogelijkheid om Ben-Gvir en Smotrich te passeren. En in de praktijk zou het oorlogskabinet officieus zelfs kunnen blijven bestaan, want Netanyahu hield naar verluidt al een telefonisch overleg met de voormalige leden van dat orgaan – maar dan wel zonder Gantz en Eisenkot.

Belangrijke kwesties rond de oorlog wil de premier voorleggen aan het voltallige kabinet. Daar schuiven regelmatig ook allerlei adviseurs aan, zodat er soms wel vijftig personen aan de vergadertafel zitten. Dat maakt de besluitvorming in elk geval een stuk trager dan in het oorlogskabinet, waar doorgaans op basis van consensus beslissingen werden genomen.