„Een heel onverstandige beslissing, maar ik heb het altijd al gedacht”, zei vader Van Nieuwpoort toen zoon Leendert hem kwam vertellen dat hij dominee wilde worden. De jongen studeerde op dat moment nog economie, aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. „Hoewel, studeren… Ik zat in die tijd op kamers. Als ik aan het eind van de week dan thuiskwam en m’n vader vroeg hoe het was gegaan, moest ik vaak zeggen dat ik me meer had verdiept in de theologie dan in de economie.”

Het was onder de prediking van ds. G. Boer, die toen nog in Gouda stond, dat de ogen van de 23-jarige Leendert van Nieuwpoort werden geopend. „Nooit zal ik de adventspreek vergeten die ds. Boer hield over „En gij zult Zijn naam heten Jezus, dat is Zaligmaker” - letterlijk: Ruimtemaker. Tijdens die dienst werd Christus aan mij geopenbaard.”

In hem groeide het verlangen om predikant te worden. Ds. Van Nieuwpoort: „Vraagt iemand mij hoe ik dominee ben geworden, dan kan ik heel kort zijn. Ik kón niet anders.”

Het was de eerste „geweldige ommezwaai” in het leven van Van Nieuwpoort. Hij stortte zich op de studie theologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht. In een ongebruikelijk snel tempo, vier jaar, studeerde hij af.

Veertig jaar geleden, op 23 april 1962, bevestigde ds. G. Boer de 32-jarige kandidaat in het ambt, in de hervormde gemeente van Uddel. De nieuwe dominee preekte toen uit Lukas 24: „Toen opende Hij hun verstand, opdat zij de Schriften verstonden.” Het is de tekst die ds. Van Nieuwpoort ook tijdens de herdenkingsdienst, op 5 mei in Uddel, als uitgangspunt zal nemen.

Na Uddel volgden Sliedrecht, Nunspeet en Huizen. Laatstgenoemde gemeente, het „mekka van de Gereformeerde Bond”, diende hij van 1975 tot 1980. Hij had er „een heel goede tijd. Bemoedigend waren vaak de ontmoetingen met oprechte vromen, die in gezelschappen samenkwamen.”

In Huizen had opnieuw een „kolossale ombuiging” van zijn weg plaats. Philadelphia uit Nunspeet, een stichting voor zwakzinnigenzorg, vroeg hem pastor te worden. Verschillende predikanten hadden al bedankt. Ds. Van Nieuwpoort wilde hetzelfde doen. „Ik voelde me er absoluut onbekwaam voor.”

Hij kon het niet. „Juist toen ik op het punt stond te bedanken, zei een vicaris tegen me: Dominee, als u de gehandicapten dan maar niet als een priester en leviet voorbijloopt.”

Die woorden lieten hem niet meer los. In 1980 kon ds. Van Nieuwpoort worden benoemd tot pastor in de protestants-christelijke zorginstelling. „Ik was ervan overtuigd dat dit mijn weg was”, zegt de predikant. „Maar het was wel een woeste weg. Personeelsleden moesten erg aan me wennen. Wat denk je: donker pak, Gereformeerde Bond. Hou je gedekt, moeten ze gedacht hebben. Ik begon daarom sterk te twijfelen. Hier heb ik geen open deur, dacht ik.”

De preek waarmee ds. J. Maasland uit Barneveld hem bevestigde tot predikant voor buitengewone werkzaamheden schonk duidelijkheid. „Zie, Ik heb u een geopende deur gegeven, die niemand sluiten kan”, luidde zijn tekst.

Het werden jaren waarop ds. Van Nieuwpoort „met ontroering” terugkijkt. „Ik heb in die tijd schriftplaatsen ontdekt die nog nooit zo tot me waren doorgedrongen. Matthéüs 11 bijvoorbeeld, waar de Heere Jezus zegt: „Ik dank U, Vader! Dat Gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt en hebt dezelve aan de kinderkens -eigenlijk: de onmondigen- geopenbaard.” Of Markus 10: „Verhindert ze niet, want derzulken is het Koninkrijk Gods. En de handen op hen gelegd hebbende, zegende Hij dezelve.”

Als ik ooit ervaren heb dat de Heere bij me was, dan was het als ik tussen de rijen doorliep en deze vaak diepgehandicapte mensen in navolging van de Heere Jezus zegende”, zegt ds. Van Nieuwpoort. „Ik vergeet ook nooit meer hoe een mongoloïde meisje met Pasen naar me toekwam. Ze straalde van blijdschap. De Heere Jezus is vandaag opgestaan, zei ze, al wrijvend over haar hart. Want daar voelde ze het. Ik heb het vaak gedacht: Dit zijn in wezen bevindelijke mensen.”

Veranderingen in zijn taakpakket leidden ertoe dat ds. Van Nieuwpoort zijn werk in Philadelphia na zeven jaar moest neerleggen. „Opnieuw betoonde de Heere toen een wonderdoend God te zijn. Ik had nergens naar gesolliciteerd, maar werd benaderd door het bestuur van het Ikazia-ziekenhuis in Rotterdam. Of ik misschien ziekenhuispastor wilde worden.”

Na lang aarzelen -„ik wist me sterk betrokken bij de gehandicapten”- volgde de predikant ook „deze roeping.” Hij had er, van 1987 tot 1992, toen hij met emeritaat ging, een „geweldige tijd.”

Zijn emeritering was voor ds. Van Nieuwpoort nauwelijks aanleiding om rustiger aan te gaan doen. Na enkele jaren kwam hij in Amersfoort terecht, waar hij parttime -„officieel voor zestien uur”- pastor werd in de overwegend christelijke oudereninstelling Nijenstede. Ook hier beleefde hij vier „onvergetelijke jaren. Ik heb wel eens gezegd: Mijn werk hier varieert van praatpaal tot Wegwijzer.”

Toch komt er nu een einde aan zijn dienstverband. Zijn veertigjarig ambtsjubileum gaf de doorslag. Niet dat hij al zijn werkzaamheden nu neerlegt: ds. Van Nieuwpoort blijft adviseur bij Philadelphia, leider van een vicarissenkring, wil zich verder gaan verdiepen in de bijbelse theologie en hoopt „nog wat te blijven preken.”

Zondag preekt hij afscheid. In de Andreaskapel van Nijenstede, waar hij elke twee weken voorging. De preek zal gaan over Openbaring 21:5, „Ziet, Ik maak alle dingen nieuw.” Ook voor deze preek zal weer „gebedsworsteling” nodig zijn, weet de predikant. „Het is mediteren, bidden en studeren. Hoe zou ik dat kunnen zonder de hulp van de Heilige Geest?”

Veertig jaren: een „bijzondere genade”, beseft ds. Van Nieuwpoort. „Als ik naar ds. Boer kijk, die al op 58-jarige leeftijd stierf, of veel andere predikanten, dan voel ik me rijk gezegend. M’n vrouw heeft wat dat betreft wel gelijk. „Je moet niet zo zenuwachtig zijn voor je afscheid”, zegt ze. „Je kunt beter dankbaar zijn.”