Er is de Egyptische regering veel aan gelegen om de Israëlische plannen voor een invasie van Rafah te dwarsbomen. De langverwachte militaire operatie tegen het laatste Hamasbolwerk in de Gazastrook zal zich zo’n beetje in de achtertuin van Egypte afspelen. Caïro is zeer beducht voor een enorme instroom van Palestijnse vluchtelingen.

Vandaar dat Egypte zich nadrukkelijk in het koor van de internationale protesten tegen een mogelijke Israëlische aanval op Rafah heeft gemengd. En hoewel Jeruzalem wel degelijk gevoelig is voor met name Amerikaanse druk, lijkt Israël vooralsnog niet van plan de operatie af te gelasten.

Daarom schermde Egypte al in februari met het dreigement dat het vredesakkoord met Israël gevaar loopt als het Israëlische leger daadwerkelijk Rafah binnentrekt en Palestijnen als gevolg daarvan massaal proberen de grens over te steken.

Zondag herhaalde Caïro die waarschuwing en voegde daar bovendien aan toe dat het de genocidezaak tegen Israël bij het Internationaal Gerechtshof zal steunen. Later zwakte de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken Sameh Shoukry de zorgen over het vredesverdrag enigszins af door te verklaren dat de overeenkomst al ruim 40 jaar een strategische keuze voor het Arabische land is en bijdraagt aan de regionale veiligheid en stabiliteit.

Desondanks is vooral de aankondiging dat Egypte zich in de genocidezaak voegt een zeer fors signaal richting Israël. Het onderstreept de dubieuze dubbelrol die Caïro al decennialang speelt in de conflicten rond de Gazastrook.

Enerzijds vervult Egypte steevast een belangrijke functie in de onderhandelingen over een staakt-het-vuren als er weer eens sprake van een confrontatie tussen Israël en Palestijnse terroristen is. Ook na 7 oktober nam Caïro die rol op zich en nog steeds bemiddelen Egyptische onderhandelaars over een bestand tussen Israël en Hamas, hoewel dat nog altijd niet van de grond is gekomen.

Tegelijkertijd heeft Caïro sinds jaar en dag toegelaten dat wapens, explosieven en ander oorlogstuig via smokkeltunnels de Gazastrook binnenkwamen. En bij vredesonderhandelingen met Israël eind jaren 70 wilde Egypte het omstreden gebied niet eens terug hebben, terwijl het dat tot de Zesdaagse Oorlog van 1967 bezet hield.

De Egyptische inspanningen om een invasie van Rafah te voorkomen lijken dan ook niet zozeer ingegeven door oprechte zorg voor het Arabische broedervolk dat het slachtoffer van zo’n operatie dreigt te worden. Het is Egypte vooral te doen om Palestijnse vluchtelingen buiten de deur te houden. Want als die eenmaal binnen de grenzen zijn, is het maar de vraag of ze ooit weer zullen vertrekken.

Bovendien is Caïro beducht voor instabiliteit in eigen land. Dat is echter nog geen reden om je als land te scharen achter beschuldigingen van genocide in een zaak voor het Internationaal Gerechtshof.