„We kunnen nog lang schoolontbijt aanbieden, schoolmaatschappelijk werk of buitenschools aanbod om bewoners meer kansen te bieden en achterstanden te voorkomen. Maar dat wordt tenietgedaan als mensen thuiskomen in overlast en onveiligheid in de eigen leefomgeving. Het is dweilen met de kraan open. Er is meer perspectief nodig. Perspectief dat het écht beter wordt”, schrijven ze.

De directeuren zien heil in een soortgelijke aanpak als de spreidingswet. Die gaat uit van het gemiddelde inkomen van inwoners. Hoe hoger het inkomen, hoe meer asielzoekers. „Onze wijken kennen de laagste inkomens. Wij vragen deze logica daarom ook binnen onze gemeentes door te trekken. Niet alleen voor asielzoekers, maar voor álle (kwetsbare) groepen, tot en met de reguliere woningzoekenden.”

Ze willen voorrang geven aan de komst van huishoudens die werken (bijvoorbeeld politieagenten, verpleegkundigen en onderwijzers) naar deze achterstandswijken en „woningzoekenden die geen extra aandacht van buren of overheden vragen”. Om zo de „te grote concentratie” te doorbreken „van mensen die aan het overleven zijn in plaats van aan het leven”.

Dat kan door „slimme sturing op wachtlijsten van corporaties, door prestatieafspraken van gemeenten met corporaties, en zeker in geval van particuliere verhuurders door toepassing van de Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek”.

Een aantal burgemeesters van de twintig NPLV-gebieden spreekt volgende week in Den Haag met Tweede Kamerfracties over de problemen in deze achterstandswijken.